Op het overdekte buitenterrein van het Rahmi M. Koç museum staat een grotendeels complete B-24 Liberator bommenwerper uit de 2e wereldoorlog. Hier had ik ooit een Airfix model van en dit boek heeft diepe indruk op me gemaakt.
Als je er dicht bij staat lijkt het toestel heel groot, maar het rompgedeelte lijkt ook weer klein als je je realiseert dat hier 10 mensen in vlogen.
Lees hier meer over de aanval op Ploesti waarbij dit vliegtuig werd neergehaald.
Rahmi M. Koç is een telg van een grootindustriële familie. Deze man heeft buitengewoon veel voor elkaar gekregen in zijn leven en was daarnaast een verzamelaar van jewelste. In de latere fases van zijn leven besloot hij zijn verzamelingen in een museum te zetten.
Dat lukte al heel snel en toen het museum vol was stond de helft er nog niet in. Dus werd het museum een aantal keren uitgebreid tot het huidige complex, waar je bijzonder veel technische, maatschappelijke, niet te kwalificeren zaken en meer kunt bewonderen. De collectie loopt van echte schepen, treinen en antieke winkeltjes tot miniatuur buitenboordmotoren.
Dit moet je gezien en beleefd hebben. Als je bij mooi weer gaat kun je ook een rondvaart maken. En je komt altijd kinderen op schoolreis tegen.
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
Lokum of Turks fruit is lekker. Vind ik. Je hebt enorm veel soorten, van hele goedkope toeristenrommel tot buitengewone bakkunst. Wij kenden vooral de speciale vormen in kleine stukjes maar in Istanbul kun je ook hele grote stukken vinden:
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
Çinili Köşk oftewel het betegelde paviljoen is een van de oudste niet-religieuze gebouwen uit de Ottomaanse tijd. Het heeft diverse functies gehad in het verleden en dient nu als museum voor o.a. de tegelkunst uit de afgelopen eeuwen. Het is gevestigd op het terrein van het Archeologisch museum in Istanbul.
Bijzonder fascinerend zijn de patronen in deze tegels: driehoekig, zeskantig, toch weer rechte hoeken en diverse vormen waar anderen in samensmelten. Sommige zijn verbluffend eenvoudig maar geven toch een heel verfijnd effect. Deze patronen vind je ook terecht in tegels en houtsnijwerk van historische moskeeën en bevatten naast hun geometrie ook symbolische betekenissen.
Deze moskee hebben we tijdens ons vorige bezoek aan Istanbul alleen van afstand gezien omdat ze in de steigers stond. Inmiddels is ze prachtig gerestaureerd en zijn we er naartoe geweest.
Sultan Süleyman I wilde een grote moskee bouwen en zijn architect Sinan heeft goed gekeken naar de bouwstijl van de Hagia Sophia. Je ziet een flink aantal overeenkomsten, meer dan bijvoorbeeld de blauwe moskee die van later datum is. Süleyman vond dat zijn moskee groter moest zijn dan de tempel van Salomo en uiteraard groter dan de Hagia Sophia. Dat laatste is gelukt als je het hele buitenterrein meetelt. Dat is namelijk heel groot en had ooit (en nog steeds wel) een enorm maatschappelijk belang in de stad: je vond er een hamam, bibliotheek, meerdere scholen, ziekenhuis, gaarkeuken en kervanseray.
Een belangrijk gebouw wordt vaak op een heuvel gebouwd – ook in dit geval dus je moet best nog wel een klim maken. In januari was dat trouwens prima te doen. Eenmaal boven heb je dan ook wat, o.a. minder last van toeristen die allemaal naar de blauwe moskee gaan. Omdat het nog steeds een moskee is kun je er niet de hele dag terecht; tussen de gebeden door ben je er welkom en zijn er vrijwilligers die al je vragen willen beantwoorden.
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
Een van de alleroudste en – ooit – belangrijkste kerken van van het Oost-Romeinse rijk is de Hagia Irene. Ze is gebouwd door Constantijn de Grote, waar de stad haar naam aan te danken heeft. Tijdens het amper voor te stellen Nika-oproer in de 6e eeuw is deze kerk (samen met de voorloper van de Hagia Sophia en talloze andere gebouwen) verwoest en later door een andere keizer weer opgebouwd.
Na de verovering van Constantinopel door de Ottomanen is er van alles met het gebouw gedaan, maar het werd nooit een moskee. Daarom is het nu een prachtig voorbeeld van pure vroege Orthodoxe bouwkunst. Je moet even door de rommelige muren en vogelpoepnetten heenkijken om de ware schoonheid te zien.
Toen het Topkapi paleis gebouwd werd kwam Hagia Irene binnen de muren van het paleis te liggen en ook nu nog heb je een toegangskaartje van het paleis nodig om binnen te komen. Plus een eigen kaartje maar gelukkig was onze museumkaart geldig. De enorme mensenmassa’s kijken naar deze kerk maar lopen er voorbij zodat het er heerlijk rustig kan zijn.
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
De Yerebatan Sarnıcı is ook bekend als Yerabatan Cisterne of Basilica Cisterne. Het is het gewelf van een voormalige basilica die door de Byzantijnze keizer Justinianus is verbouwd tot een waterreservoir van bijna 10.000 vierkante meter en een inhoud van 80.000 kuub – voldoende om lange belegeringen van de stad te overleven. Er zijn 336 pilaren die het bovengelegen voormalige hippodroom ondersteunen.
Vele van de pilaren zijn elders in het grote Byzantijnse rijk weggehaald en daarom zie je heel wat verschillende soorten. Je moet wel goed kijken want het is er erg donker – de camera had er wel wat moeite mee…
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
De Aya Sofya of Hagia Sophia is een van de meest intrigerende bouwwerken. Ze oefent al jaren een enorme aantrekkingskracht op me uit en toen we ooit een dag in Istanbul waren… was ze gesloten.
Nu gingen we in de herkansing en het werd een ontmoeting die me nog lang zal heugen. Superlatieven schieten tekort bij zo’n bijzonder gebouw, met zo’n buitengewone historie en niet te vergeten de wonderbaarlijke wisselwerking met de mensen die het ontworpen en gebouwd hebben, gerepareerd, verbouwd, verloederd en weer opgebouwd. Dat allemaal is te voelen binnen. Vele vele eeuwen aan emotie zijn daar te voelen…
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
we Op heel veel plekken in Turkije wordt gewerkt: aan de wegen, nieuwe bruggen en tunnels, de SultanAhmet Camii – en aan het archeologisch museum in İstanbul. Een soort van oud en nieuw dus maar daardoor hebben we een grote vleugel niet kunnen bezichtigen. Goeie smoes om nog eens een keer terug te gaan!
In ieder geval hebben we dit wel gezien:
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
Nadat we een paar keer de sneeuw hebben opgezocht in Bozdağ was dit keer Denizli het doel: met een aantal vrienden een bus huren en gewoon gaan. Het werd een heeeeele lange dag maar het was erg gezellig en op de bergen mooi wit en fris. Met de kablebaan gingen we over de 1900 meter grens!
De foto’s zijn gemaakt met de Oneplus 6 en bewerkt met Darktable. Het blauw was prima om te zetten met een geschikte module naar grijstinten.