Vanaf het moment dat ik de aanschaf van een Sony A7 overwoog tintelde het verlangen om mijn oude Pentax lenzen te gaan gebruiken op dat moderne wonder met z’n ongelooflijk fijne resolutie. En een sensormaat waar die oude lenzen voor gemaakt zijn. Een adapter van Pentax-K naar Sony-E was snel gevonden (mechanisch zonder diafragma-hendel) en nu kwam het grote moment. Ik heb getest met deze twee optische parels:

• SMC Pentax-M 35mm F2.8 met uitleg hier
• SMC Pentax-M 150mm F3.5 met uitleg

Zie hier een paar van de resultaten, redelijk gediafragmeerd want dat scheelt aanzienlijk in scherpte en de Sony beschikt tenslotte over stabilisatie en bijzonder weinig ruis :

De titel van dit artikel is de korte naam van mijn nieuwe camera. Nadat de Eos-M5 mij ontnomen is kwamen de vragen of ik met de fotografie verder wilde (uiteraard!!) en dan: hoe?
Een nieuwe M5 (inmiddels aan het verouderen en met best wel wat problemen), wachten op de opvolger daarvan (dus meteen weer loeiduur en ook niet zo best ondersteund) of iets heel anders.

Het werd iets heel anders: een Sony met een ‘full frame’ sensor. Dat is dezelfde maat als de kleinbeeld-rolfilm van vroeger. Dit toestel geeft veel meer mogelijkheden dan ik ooit heb gehad een stimuleert de creativiteit vanaf het begin.
Een ongelooflijk grote bonus is dat mijn oude Pentax lenzen ineens weer helemaal te gebruiken zijn zoals ze zijn bedoeld. Met die prachtige kleuren en contrast (en onvolkomenheidjes)

Een paar testen heb ik al met dit toestel gemaakt en ik blijf van de ene verbazing in de andere vallen. Wat een ongelooflijk mooie brok techniek. En wat een details als je bijna in het donker fotografeert!

Hier zijn een paar voorbeelden van wat heel veel meer gaat worden op dit blog:

O ja: ik was iets bezorgd om de grote raw bestanden maar die zijn bliksemsnel te bewerken op mijn computer met Darktable!

Na de hopeloos mislukte vakantie naar Kroatië heb ik zelfs enige tijd getwijfeld of het hebben van 2CV vakanties eigenlijk wel leuk genoeg is…

Nou zeker wel merkte ik tijdens het grenstreffen. Dat was ouderwets gezellig, lekker kleinschalig en er ging helemaal niets mis!

Bijzondere ervaring later op de avond: een hele vuilniszak voor oude gedragen klompen ging het vuur in!

Dat onze Buum fotogeniek is wisten we wel maar toch weet die rakker ons steeds te verrassen…

Buum verlegd ook alle grenzen op het gebied van luierrelaxte dingen doen:

De foto’s zijn gemaakt met de Oneplus 6

Een Nederlandse titel van deze blog maar er speelt een Engelstalig liedje van Mike Oldfield door mijn hoofd…

De schaduwen zijn van de transparante stickers op onze voorruit en allerlei planten daarvoor en daarachter. Het contrast van deze telefooncamerafoto is opgehaald in Darktable.

Ik vraag me nog steeds af waarom de hangende bloempot twee keer in beeld is; zou er behalve direct zonlicht ook nog iets reflecterends zijn geweest?

Door de voortijdig afgebroken vakantie hadden we tijd voor dingen die we al tijden hebben uitgesteld. Zoals foto’s van diverse decennia in het verleden uitzoeken. En objecten die ook in die fotodozen zaten, zoals deze:

Wat een onvergetelijke reis door half Europa had moeten worden met alle indrukken van een wereldmeeting en een Adriatic Raid langs de kust met Jolande als gids naar die vroegere dierbare plaatsen is een grote sof geworden.

Voor mij 12 dagen met hoogte- en dieptepunten en voor Jolande 5 dagen met vooral dieptepunten. Het pijnlijkst waren nog alle eendjes die ons tegemoet reden met vrolijk zwaaiende mensen er in terwijl wij letterlijk en figuurlijk afdropen. Tijdens de vrolijke Kroatische avonturen stond ik nieuwe papieren te regelen en verzekeringsformulieren in te vullen 🙁

Ach, ik heb wel veel geleerd. Dat ik over de auto nog veel moet leren bijvoorbeeld. En dat ik niet te vast moet rekenen op het nakomen van afspraken door anderen. En dat een joekel van een tent erg veel werk is om iedere dag alleen op te zetten. En dat gemiddeld 400 kilometer per dag moeten rijden de pret ook wel drukt. En dat er niet teveel spullen in 1 tas moeten zitten. En nog veel meer.

Tenslotte nog wat: een paar maanden later toen we thuiskwamen van een bezoekje gaf de buurvrouw ons een stapeltje papieren. Die waren door een Sloveense meneer uit Brabant afgegeven. Blijkbaar ergens in Slovenië gevonden en door particulieren naar Nederland meegenomen:

Wat geweldig van deze mensen om dat te willen doen! Weliswaar had ik alle documenten alweer nieuw in bezit maar hier werd ik toch wel stil van. En het maakt ook heel veel goed. Over een paar jaar is de wereldmeeting in Slovenië – wellicht wil ik een stukje van mijn 2019 reis overdoen en alsnog genieten van dat prachtige land!

Na het karige ontbijt startten we de dyane met minimale weemoed en de zin om weer een enorme rit te maken. Met eindstop Gouda!

Wat een legendarisch lekkere koeken hadden ze hier zeg! De chocola plakte alles aan elkaar maar wat een smaak!

Het zal altijd leuk blijven om het karretje te zien, ook al liet ‘ie ons een beetje in de steek deze vakantie.

Zijn dorst zal ik ook niet vergeten. Zelden zoveel liters olie in een motor gedaan. En dan die dikke blauwe walm bergafwaarts. Misschien is deze ruilmotor geen goede keuze geweest.

En dan lig ik ineens te pitten midden in een winkel? Vechtend tegen het ongeloof om nooit meer samen te kamperen wilden we een tweepersoons luchtbed kopen. Niet meer zo’n hele hoge maar… nou ja iets wat gewoon heel lekker slaapt zonder hoog te zijn.

Zo hebben we de Wit in Schijndel in de route opgenomen. En we zijn er niet zonder luchtbed vandaan gegaan. Een goeie is prijzig, maar slaapt echt superlekker. Belangrijk als je zulke lange tochten rijdt.

En dan zijn we weer thuis in Gouda! Je ziet het water uit de tent lopen. Eigen import uit Slovenië…

Een echte kampeerder heeft geen kampeerkathedraal nodig, maar als je die hebt blijkt deze zelfs in de achtertuin te passen. Het was zelfs droog weer zodat uiteindelijk alles weer droog de kast in kon – tot ik zin zou krijgen in een nieuw avontuur. Hopelijk ooit…

Het Adler hotel ligt op zo’n mooie plek dat ik er in betere tijden graag een bezoek zou brengen. En om de indrukwekkende burcht bekijken waar we nu geen tijd voor hadden want er stonden weer veel kilometers op het programma!

Eigenlijk past ons autootje heel goed in dit klassieke dorpsgezicht

Zelfs de parkeerboetes in dit dorp waren de vriendelijkheid zelve: een eurootje of 15

En ja hoor, het zal toch niet eens een uurtje achter elkaar droog blijven????

Nou… eigenlijk begon het geleidelijk wel droog te worden!

Heerlijk om in een beetje droog land te kunnen rijden. Helemaal geen straf om weer richting huis te gaan op deze manier. Het gemiste deel van de vakantie vergaten we maar even…

Weet je trouwens waar bestelbusjes vandaan komen?

En ook deze dag hadden we lekker geen zin om de natte tentplunje op te zetten en naar een vervangend luchtmatras te gaan zoeken. Een premiere classe hotel bij het vliegveld van Frankfurt leek ons erg exclusief. Het viel helaas een beetje tegen: slechts een overnachtplek voor verveelde reizigers met te weinig personeel en weinig geadverteerde faciliteiten echt aanwezig. Wat een onpersoonlijk contrast met het warme familiehotel van een nacht eerder!

Het uitzicht op volkstuintjes en de talloze laagvliegende vliegtuigen die je niet kon horen door het driedubbele glas maakten veel goed!

De ochtend van 28 juli hadden we behoorlijk de pest in. De nacht was brak en de tent was nat. Langzaam kwam het besef dat we een probleempje hadden:

• Zonder paspoort kom je niet-Schengenland Kroatië niet in.
• Een noodpaspoort zou even op zich laten wachten; we zouden hooguit vlak voor het einde van de wereldmeeting arriveren
• Dat zou op tijd zijn voor de Adriatic Raid – maar de auto had ook nog eens kuren
• Was er nog iets leuks te beleven zonder de meeting en wachtend op dat stomme papiertje?
• Waren we wel verzekerd zonder enige autopapieren, rijbewijs, etc.?
• Kunnen we nog zo lang alleen op de bankpas en -rekening van Jolande teren voor alle kosten?
• Was de zin er eigenlijk nog wel????

Nou… in de nattigheid van deze omgeving – wel de mooiste camping die ik ooit gezien heb! – besloten we de boel af te blazen. Buienradar liet zien dat er later die ochtend een periode met normale ipv plensregen zou zijn dus we bereidden het vertrek voor en toen het inderdaad iets minder hard regende propten we het overleden luchtbed in een container en alle andere spullen ergens in de Dyane en startten de auto.

Maar er gebeurde… niets. De startmotor draaide wel maar de motor sloeg meteen weer af. Na een telefoontje met een dyanespecialist en wat gerommel met contacten kwam het oude beestje in beweging en ging de route noordwaarts:

Onophoudelijk plensde de regen door en we hadden zo’n behoefte om even een droge weg te zien!

Er was grof geweld nodig om eventjes droog te kunnen rijden: de Karawankentunnel (met karakteristieke wachttijd):

Zo ging het nog een tijdje goed. Alleen het starten van de auto werd steeds moeilijker en ook tijdens het rijden hield de kar steeds meer in tot het gevaarlijk werd. Na een stop hield het helemaal op. Rommelen met de contacten hielp niet meer… Dus stond de auto nat te plenzen en zaten wij de ANWB te bellen…

Dat tankstation in Oostenrijk is het schrikbeeld van de vakantie geworden… Heel af en toe regende het even niet en kon ik een luchtje scheppen:

Uren en uren hebben we gewacht want de lokale hulpdienst was erg druk en stond ook nog eens vast in de monsterfile. Na lange tijd kwam het verlossende voertuig toch de afrit af:

Wat bleek het probleem: toch het contactslot. De monteur maakte een noodconstructie om met een stekkertje contact te maken en met een losse draad te starten, net zoals criminelen in de film doen. Inmiddels hadden we een hotel gebeld want in deze krankzinnige nattigheid een natte tent opzetten was zelfs mij te gortig. In het donker in een continue wolkbreuk de laatste 50 kilometer gereden op wegen die om de zoveel kilometer opgebroken waren. Heb ik zo’n hekel aan!. Hyperalert en doodop arriveerden we eindelijk in het dorpje en het hotel waar het personeel al lang naar huis was maar een heerlijk welkomstbriefje op ons lag te wachten:

En wat kan een kamer met echte bedden LEKKER zijn!

Doodop van alle water, vermoeidheid en emoties vielen we in een heerlijke diepe slaap, alleen licht onderbroken door een bijzonder carillon dat bij ieder kwartier ook het bijbehoren de uur liet horen.