Wat doe je als je geen macrolens meegenomen hebt en er toch heel veel klein moois te zien is???? Nou met een supercamera en een goede “gewone” lens kun je nog een heleboel details naar boven krijgen:
De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7RM2 en Tamron 28-75mm lens.
Om een uur of een in de nacht werd ik gewekt door een naderend onweer en wat doe je dan als er een prachtige camera met een heerlijke klassieke lens klaarligt? Schieten. Althans, proberen te schieten…
Zelfs als er regelmatig een bliksemschicht door de hemel klieft mag je ervan uitgaan dat het net buiten je beeld is (zeker met een telelens) of net als de sluiter even niet openstaat… Om van dat timingprobleem af te komen zijn er hulpmiddelen (die ik niet had). En het richten – moet nog steeds op de gok en intuïtie. Kortom er bleven nogal wat prenten donker. Maar deze niet:
Bovenstaande prent intrigeert me omdat de straal lijkt in te slaan op een elektriciteitsmast (die eigenlijk kilometers dichterbij staat). En door een flairflard van een lamp ergens in het voorgrondgebied.
En wat had mijn zwager / griekenlandfan de volgende ochtend op Facebook gezet: een enorme onweersbui. Daar heb ik dus een klein rustig uitlopertje van gezien in Turkije!
De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7RM2 en Pentax-M 200mm lens, 100 iso, 2 seconden belichting en diaframa rond de F/8
Vanaf het dakterras dat op de nominatie staat er anders te gaan uitzien keek ik uit over de Egeïsche zee. Met ogen en camera: ik kon de geweldige nieuwe Sony niet thuis laten…
En wat voor lenzen mochten de camera vergezellen? De Tamron 28-75mm allrounder met autofocus want we willen nog kinderen gaan shooten. Voor nog weidsere gezichten is de Pentax-M 20mm F/4 ingepakt en voor verder weg de Pentax-M 200mm F/4 – die mocht dus op de adapter plaatsnemen. Zie hier wat de techniek en ik zagen:
De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7RM2 en Pentax-M 200mm F/4 lens.
Vanaf het moment dat ik de aanschaf van een Sony A7 overwoog tintelde het verlangen om mijn oude Pentax lenzen te gaan gebruiken op dat moderne wonder met z’n ongelooflijk fijne resolutie. En een sensormaat waar die oude lenzen voor gemaakt zijn. Een adapter van Pentax-K naar Sony-E was snel gevonden (mechanisch zonder diafragma-hendel) en nu kwam het grote moment. Ik heb getest met deze twee optische parels:
Zie hier een paar van de resultaten, redelijk gediafragmeerd want dat scheelt aanzienlijk in scherpte en de Sony beschikt tenslotte over stabilisatie en bijzonder weinig ruis :
De titel van dit artikel is de korte naam van mijn nieuwe camera. Nadat de Eos-M5 mij ontnomen is kwamen de vragen of ik met de fotografie verder wilde (uiteraard!!) en dan: hoe?
Een nieuwe M5 (inmiddels aan het verouderen en met best wel wat problemen), wachten op de opvolger daarvan (dus meteen weer loeiduur en ook niet zo best ondersteund) of iets heel anders.
Het werd iets heel anders: een Sony met een ‘full frame’ sensor. Dat is dezelfde maat als de kleinbeeld-rolfilm van vroeger. Dit toestel geeft veel meer mogelijkheden dan ik ooit heb gehad een stimuleert de creativiteit vanaf het begin.
Een ongelooflijk grote bonus is dat mijn oude Pentax lenzen ineens weer helemaal te gebruiken zijn zoals ze zijn bedoeld. Met die prachtige kleuren en contrast (en onvolkomenheidjes)
Een paar testen heb ik al met dit toestel gemaakt en ik blijf van de ene verbazing in de andere vallen. Wat een ongelooflijk mooie brok techniek. En wat een details als je bijna in het donker fotografeert!
Hier zijn een paar voorbeelden van wat heel veel meer gaat worden op dit blog:
O ja: ik was iets bezorgd om de grote raw bestanden maar die zijn bliksemsnel te bewerken op mijn computer met Darktable!
Na de hopeloos mislukte vakantie naar Kroatië heb ik zelfs enige tijd getwijfeld of het hebben van 2CV vakanties eigenlijk wel leuk genoeg is…
Nou zeker wel merkte ik tijdens het grenstreffen. Dat was ouderwets gezellig, lekker kleinschalig en er ging helemaal niets mis!
Bijzondere ervaring later op de avond: een hele vuilniszak voor oude gedragen klompen ging het vuur in!
Dat onze Buum fotogeniek is wisten we wel maar toch weet die rakker ons steeds te verrassen…
Buum verlegd ook alle grenzen op het gebied van luierrelaxte dingen doen:
De foto’s zijn gemaakt met de Oneplus 6
Een Nederlandse titel van deze blog maar er speelt een Engelstalig liedje van Mike Oldfield door mijn hoofd…
De schaduwen zijn van de transparante stickers op onze voorruit en allerlei planten daarvoor en daarachter. Het contrast van deze telefooncamerafoto is opgehaald in Darktable.
Ik vraag me nog steeds af waarom de hangende bloempot twee keer in beeld is; zou er behalve direct zonlicht ook nog iets reflecterends zijn geweest?
Door de voortijdig afgebroken vakantie hadden we tijd voor dingen die we al tijden hebben uitgesteld. Zoals foto’s van diverse decennia in het verleden uitzoeken. En objecten die ook in die fotodozen zaten, zoals deze:
Wat een onvergetelijke reis door half Europa had moeten worden met alle indrukken van een wereldmeeting en een Adriatic Raid langs de kust met Jolande als gids naar die vroegere dierbare plaatsen is een grote sof geworden.
Voor mij 12 dagen met hoogte- en dieptepunten en voor Jolande 5 dagen met vooral dieptepunten. Het pijnlijkst waren nog alle eendjes die ons tegemoet reden met vrolijk zwaaiende mensen er in terwijl wij letterlijk en figuurlijk afdropen. Tijdens de vrolijke Kroatische avonturen stond ik nieuwe papieren te regelen en verzekeringsformulieren in te vullen 🙁
Ach, ik heb wel veel geleerd. Dat ik over de auto nog veel moet leren bijvoorbeeld. En dat ik niet te vast moet rekenen op het nakomen van afspraken door anderen. En dat een joekel van een tent erg veel werk is om iedere dag alleen op te zetten. En dat gemiddeld 400 kilometer per dag moeten rijden de pret ook wel drukt. En dat er niet teveel spullen in 1 tas moeten zitten. En nog veel meer.
Tenslotte nog wat: een paar maanden later toen we thuiskwamen van een bezoekje gaf de buurvrouw ons een stapeltje papieren. Die waren door een Sloveense meneer uit Brabant afgegeven. Blijkbaar ergens in Slovenië gevonden en door particulieren naar Nederland meegenomen:
Wat geweldig van deze mensen om dat te willen doen! Weliswaar had ik alle documenten alweer nieuw in bezit maar hier werd ik toch wel stil van. En het maakt ook heel veel goed. Over een paar jaar is de wereldmeeting in Slovenië – wellicht wil ik een stukje van mijn 2019 reis overdoen en alsnog genieten van dat prachtige land!