De roemruchte Westerschelde is druk bevaren, zomer en winter. Sommige schepen brengen de winter echter door aan land. Beide heb ik gekiekt:

De foto’s zijn gemaakt met de Sony R100

Vanochtend scheen de zon, net zoals voorspeld! Als de voorspelling echt klopte zou het weer later slechter worden en zo trokken we er op uit. Eerst naar het westelijke strand van Breskens met de vuurturen, daarna zwervend door dirpen en stadjes. Zo jammer dat alles behalve de talrijke drogisterijen in lockdown zat. Geen warm bakkie met iets lekkers te krijgen…

De foto’s zijn gemaakt met de Sony RX100

Na de eerste heldere en vriezende dag werd het een buiïge, druilerige en grijze vakantie. Op zich geen probleem om een paar dagen even heel weinig te doen, maar het ging toch kriebelen om erop uit te gaan. En ineens was het even droog!

We verblijven een weekje in Zeeuws Vlaanderen: bij het prachtige dorpje Breskens. De weersvoorspellingen hebben het over bewolking en hogere temperaturen maar vandaag was het zonnig en net onder nul. Mooi dus!

Om foto’s te kunnen stacken = opbouwen uit meerdere prenten die ieder een ander stukje scherp in beeld hebben) ben ik onlangs begonnen een software te selecteren. De open source componenten waarmee ik de kastanjebloemen heb gestacked werkten erg slecht met de recente onderwerpen en zo heb ik besloten om Zerene Stacker uit te proberen.

Zerene loopt prima op mijn Linux computer en ook nog erg vlot met flinke aantallen grote raw bestanden van de Sony A7R2 (die eerst met dcraw naar het tiff formaat zijn omgezet). Alvorens te besluiten Zerene aan te schaffen en de zoektocht te stoppen heb ik een zeer kritische test gedaan: een takje met korstmossen dat diagonaal door het beeld van me af loopt, al gauw 6 cm ver binnen het beeld. Zie hier het resultaat na stacken en nabewerken in Darktable:

Linksboven zit op het meest dichtbij-punt van de 90mm macrolens (vergroting 1:1). Op die stand is de beeldhoek het kleinst; verder weg focussend wordt die hoek flink groter. Zerene pakt netjes de grootste gemene deler van alle foto’s en snijdt de rest weg. Ook kun je hier zien dat het verder verwijderde deel meer belicht is. Het hele takje is gelijkmatig belicht door een flitser, maar dichterbij neemt het effectieve diafragma af…

Vervolgens heb ik het lampionnetje dat in oktober poseerde nog eens voor het voetlicht gehaald:

Het lampionnetje is een extra moeilijk object omdat niet alleen de scherptegebieden varieren maar ook het perspectief van de lens (ondanks een vaste positie; alleen de scherpstelring heb ik verdraaid). Hier zitten nog vage vlekken in die met de retouching van Zerene redelijk te verhelpen zijn als ik tijd neem om die vaardigheid op te bouwen.

Gaaf is dat toch om opgehokt te zijn en behalve wat wandelingen, fietstochten of een enkele noodzakelijke uitstap thuis te zijn en de tuin te ontdekken. Wat veel moois op een paar vierkante meter!

Regelmatig liet de zon zich zien tussen de wolken door en ik had hartstikke zin om een wandeling te maken. Welja, er mocht een cameratje mee!

De foto’s zijn gemaakt met de Sony 100R

Het heeft een beetje gevroren maar het leven in de tuin ligt niet stil. Tussen de berijpte mosjes vond ik deze zaadbol waar de spruiten al op weg zijn naar het licht!

Op de een op andere manier is het de plant niet gelukt om de zaadjes weg te schieten, maar dat verhindert die laatsten niet om te doen wat ze moeten doen. Respect!

De bol ligt in de studio op een gebogen stuk plastic en een flitser op 8 uur zorgt voor het licht. Dit is een composiet van 28 foto’s gemaakt met de Sony A7R2 en 90mm macrolens. Het stapelen van de foto’s ging niet goed met de hugin en panotools – dit is gedaan met een proefversie van Zerene stacker. Ging fantastisch dus die moet ik maar aanschaffen!

Hoezo zijn we opgehokt in een lockdown en beperkt in onze bewegingen? Er is genoeg te verkennen en als je heeeel goed kijkt kun je overal op safari. Sterk ingezoomd (in mijn geval met een macrolens en tussenringen) wordt ieder klein stukje grond een jungle waar enge resten liggen, roofdieren ieder moment in beeld kunnen springen en waar alles en iedereen op de hoede moet zijn voor het onbekende.

Wat een bijzondere wereld gaat er open als je inzoomt op het kleine! Fotograferen met tussenringen is net als met een telescoop een ster opzoeken: een behoorlijke uitdaging. Alleen de laatste foto is niet gecropt want het zaadje was enorm groot: wel een millimeter of 7…

Om de iso van de camera laag te kunnen houden heb ik flitslicht gebruikt. Helaas veranderde de flitser in duizenden chromatische bijna-rondjes dus de volgende keer probeer ik het licht zachter te maken zodat het van meer kanten komt. Diafragma was F/8 – F/9 kan ook nog net maar met de tussenringen wordt een foto bij F/13 al erg vaag. Wat een uitdagingen!

Zelfs in een kleine tuin is zoveel te zien: hier in een paar foto’s. Ik ben bijzonder geintrigeerd geraakt door springstaartjes – piepkleine zespotige diertjes die hartstikke nuttig, maar o zo onbekend zijn. Ik heb zelfs twee soorten gezien, misschien wel drie. Met de 90mm macrolens heb ik een paar matige foto’s kunnen maken, maar nu ik ze weet te vinden gaat dat wel beter worden. Eerst nog verder zien in te zoomen en wat hulplicht toevoegen om die rappe beestjes te kieken!

Ook liep er een beestje dat meest nog op een soort superkleine pissebed leek maar ook dat was mogelijk een springstaartsoort. Leuk, zo gaat er weer een wereld open! Nu de fototechniek nog flink verbeteren…

Meer over springstaartjes op de prachtige pagina’s van Jan van Duinen.