Op het Ententreffen in de Eifel bleef het niet droog… en dat leverde uiteindelijk prachtige beelden op. Van de tourtocht heb ik helaas geen prenten in de regen maar ook dat was enorm genieten!
Prachtige wolken kondigen een flinke bui aan…
Dit zijn druppels op het Entendach van mijn Dyane – het materiaal is zeer waterafstotend!
Dit zijn druppels op het tentdoek.
Onmiddellijk na een bui namen de vele sprinkhanen weer gebruik van het tentoppervlak.
En dan nog een foto zonder regendruppels: hier zie je een sauss-ente weerspiegeld in een koplamp.
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M camera en Tamron 18-200 lens (behalve de eerste want die is met de vaste 22mm geschoten).
Omdat ik in de praktijk meer doe met de EOS M camera (die ik eigenlijk alleen voor filmen gekocht heb) dan met de Pentax ben ik van die laatste een boel lenzen aan het verkopen. Binnenkort gaat zelfs het macrolensje eruit en om niet zonder te zitten heb ik alvast een nieuwe gekocht: de Canon 28mm macro voor ef-m. Wat een prachtlens! Hieronder staan alvast wat proefshots:
Neil Young toert met zijn jonge begeleidingsband Promise of the Real (met daarin twee zonen van Willie Nelson) langs de theaters en Jolande heeft kaarten weten te bemachtigen.
Het werd een enerverende beleving, 3,5 uur lang indrukwekkende muziek van heel rustig tot erg ruig en… daarna niet meer terug naar rustig. Uiteraard werden een aantal oude bekende nummers gespeeld maar ook veel nieuw werk. Neil zet door in zijn strijd voor een betere wereld en Monsanto kreeg er weer van langs.
Deze foto’s zijn de oogst van het schieten van redelijk ver met een EOS-M toestel en klein vast 22mm lensje:
De koppeling van de Dyane gaf langzaam de geest en liet soms een eng krijsend metaal-op-metaal-geluid horen. Foute boel dus en tijd voor een nieuwe. Een groot deel van het werk heb ik zelf kunnen doen: leerzaam!
Vandaag is de eerste dag van een z.g. backupperiode, waarin ik oproepbaar ben om een collega te vervangen als dat nodig is. Als dat niet nodig is dan kan ik me naar believen uitleven op een stukje training. En dat is mooi want OpenStack staat al een tijdje op het programma. Dat is echter zo’n omvangrijke pluk software dat het moeilijk is om even in een paar avondjes erbij te leren.
Wat is OpenStack en waar gebruik je het voor? Laat ik eerst de evolutie schetsen van computers waar websites, gegevensbanken en andere belangrijke programma’s op draaien:
Eerst had je een gewone server-computer waar alles op paste.
Toen werden de programma’s groter en kreeg je één server per programma.
De grenzen werden bereikt met enorme servers waar ternauwernood één programma op paste. Als die stuk ging dan waren de rapen gaar.
Toen werden programma’s zo slim dat ze op meerdere servers tegelijk konden werken. Heel fijn, want dan kun je verder opschalen en is het niet zo erg als er eentje stuk gaat. De industrie vond dat fijn maar zag ook een nadeel: ze verdienen meer aan één grote server dan aan een boel kleintjes.
Vervolgens werd een manier gevonden om één grote server op te delen in een aantal kleinere. Zo kon je maximale flexibiliteit leveren met een beperkt aantal servers. Beheerders echter begonnen problemen te krijgen om dat allemaal nog te overzien. De term cloud werd ervoor bedacht.
Tenslotte veranderde het cloud landschap in een enorm aantal kleine tot gigantische data centers over de hele wereld, vol met enorme servers die allemaal opgedeeld zijn in grote aantallen samenwerkende kleintjes. Je kunt nu zelfs een aantal servers in willekeurige werelddelen even aanzetten. Als je daarmee klaar bent dan zet je ze weer uit en stopt je betaling. Hoe beheer je dat? Met OpenStack
Er zijn uiteraard alternatieven voor OpenStack, maar deze is na de start door NASA en Rackspace een wereldstandaard geworden en is volledig Open Source. En daar hou ik dan weer van.
Om niet de hele dag achter een scherm te zitten heb ik het volgende bedacht: een dag wordt opgeknipt in enkele blokken van anderhalf uur, onderbroken door andere activiteiten. Deze blog post is een verslag van het grote OpenStack avontuur 🙂
Waarschuwing: verderop kan het nogal technisch worden… Wegzappen is mogelijk.
Dag 1, blok 1
Hoe vlieg je zoiets als dit eigenlijk aan? Het verstand zegt me om top down te werken: er zijn standaard distributies die alle componenten om een enkele computer gooien waar je op kan inloggen om alle onderdelen te verkennen. Een stemmetje zegt me echter dat ik waarschijnlijk veel te vaak de motorkap wil openen om te zien wat er echt gebeurt.
Het alternatief is om stapje voor stapje onderdelen te installeren en uiteindelijk (hopelijk) iets werkends te krijgen dat ik ook nog begrijp.
Dit knoopje is doorgehakt: ik ga stap voor stap installeren, maar spiek eerst hoe het geheel er uit zou kunnen zien. Bijvoorbeeld met deze introductie op youtube:
Keuzes
Ik ga de instructies van OpenStack zelf volgen en kies daarbij voor de Ubuntu-variant.
Er moet geroeid worden met de riemen die er zijn en zo zal mijn “grote” vaste computer met 16GB geheugen als Compute Node gaan werken (dus niet teveel wijzigingen want deze moet het wel blijven doen). Een wat oudere Sony laptop met 6 GB geheugen wordt Controller Node met zoveel mogelijk basiscomponenten; de optionele componenten blijven nu nog even buiten beeld. Het doel staat zo geformuleerd op de site:
Controller
The controller node runs the Identity service, Image service, management portions of Compute, management portion of Networking, various Networking agents, and the dashboard. It also includes supporting services such as an SQL database, message queue, and NTP.
Optionally, the controller node runs portions of Block Storage, Object Storage, Orchestration, and Telemetry services.
The controller node requires a minimum of two network interfaces.
Compute
The compute node runs the hypervisor portion of Compute that operates instances. By default, Compute uses the KVM hypervisor. The compute node also runs a Networking service agent that connects instances to virtual networks and provides firewalling services to instances via security groups.
You can deploy more than one compute node. Each node requires a minimum of two network interfaces.
De grote computer voldoet aan de eis voor meerdere netwerkkaarten, de laptop niet. Ik kan proberen een USB-netwerkkaartje te regelen maar ga starten met aliases. Zo kunnen eventueel nog meer netwerken gedefinieerd worden.
Zo met al dat geschrijf zit blok 1 er al weer op – tijd voor een bakkie thee en een simpele lunch.
Dag1, blok 2 en 3
Terwijl Debian bezig is te installeren op de laptop is het tijd voor nog meer keuzes.
Als security methode wordt alleen die met wachtwoorden gebruikt. Is hier meer dan voldoende.
Voor networking is de eerste keuze: Provider networks of Self-service networks. Die laatste is interessanter, maar niet van toepassing op het minimale netwerkje dat we gaan gebruiken. Ach, wat extra functionaliteit kan geen kwaad toch? We nemen de tweede.
Vervolgens ben ik een heel tijd-blok kwijtgeraakt aan interne infrastructuurperikelen. Jammer.
/etc/hosts heeft deze uitbreiding gekregen (ipv DNS aan te passen):
# openstack hosts
192.168.17.7 controller
192.168.17.10 compute1
Verder zijn de netwerkzaken in orde!
Dag 1, blok 4
Tijd voor allerlei basisinstallaties op de controller:
openstackclient
mariadb-server en python bindings
mongodb
rabbitmq
memcached
Dag 2
Nu wordt de Identity service geinstalleerd op de control node.
En daar gaat het fout: de openstack versie op Debian 8 (laptop) en Ubuntu Wily (PC) wijken teveel af van de instructies. Mijn kennis schiet tekort om al die problemen op te lossen.
Dus op de laptop de basis ubuntu 14.04 installeren? Of in het diepe duiken met 16.04?
Het is 16.04 geworden, het interne netwerk heeft een USB-netwerkcontroller gekregen (minder gedoe van met wifi op de server) en alle extras zijn geinstalleerd. Ik ben dus nu waar ik gisteren ook was (maar nu ging het wel een stukkie vlotter). En we zijn bij de tijd:
# openstack --version
openstack 2.3.0
Tijd voor boodschappen, huishouden, de katten, auto en het avondeten.
Dag 3
De Identity service is probleemloos geinstalleerd en geconfigureerd (na een beetje prutsen met key-lengtes en poorten).
Ook de Image service doet het (ook na wat noodzakelijke wijzigingen).
En vervolgens is Compute service geinstalleerd: alle componenten op de laptop en alleen compute op de pc. Dat kostte wat moeite met afhankelijkheden op Ubuntu Wily. Het proces draait maar “compute service list” laat alleen de services op de controller zien…
Tenslotte vandaag ook nog neutron met Self Service Networks. Buitengewoon complex en ik ben blij dat de instructies klopten. Anders had ik echt niet geweten wat te doen…
Dag 4
Tijd om een eerste virtuele machine aan te maken en te starten. De eerste komt simpel aan het “Provider network” = huisnetwerk. Omdat deze ook op de controller node gaat lopen maak ik een kleiner type (flavor) aan die niet teveel geheugen gebruikt.
Dag zoveel
Een paar dagen lang onderbrekingen gehad (o.a. groot onverwacht onderhoud aan de auto en checkups aan mezelf) dus niet erg opgeschoten. De private networks kreeg ik om onduidelijke redenen niet aan de gang en daarom maar voor een provider-network gekozen (wel zo handig in de beperkte setup hier):
$ uname -a
Linux nano01 3.2.0-80-virtual #116-Ubuntu SMP Mon Mar 23 17:28:52 UTC 2015 x86_64 GNU/Linux
$ free
total used free shared buffers
Mem: 50760 24060 26700 0 2136
-/+ buffers: 21924 28836
Swap: 0 0 0
$ df -h /
Filesystem Size Used Available Use% Mounted on
/dev/vda1 23.2M 19.0M 3.0M 86% /
Oftewel: een eenvoudige VM op basis van het cirros image loopt! M.b.v. de openstack command-line heb ik al een aantal zaken kunnen checken, opnieuw instellen, etc.
Evaluatie
Na nog een paar dagen af en toe wat tijd gevonden te hebben om aan OpenStack te knutselen is de interesse er niet minder op geworden. Wel is het duidelijk dat er veel, veel meer tijd in gestoken moet worden om het zonder gêne op het CV te kunnen bijschrijven – en voorlopig gaat de kennisopbouw van vCentre en vRealize op het werk sneller. Derhalve ben ik niet op korte termijn als deskundige in te vliegen; wellicht wel op deelgebieden maar zeker niet op het geheel.
Wat gaan de vervolgstappen worden:
1) Nu ik een idee heb hoe de basiscomponenten functioneren is het tijd om een keer een distributie te installeren en zien hoe zij de integratie hebben uitgevoerd.
2) Ik vraag me af of het mogelijk is om een control-node als een soort appliance binnenshuis af en toe te starten om externe compute nodes te beheren (Amazon AWS, mijn gehuurde server bij Leaseweb)
3) Via Meetup of andere verbanden OpenStackers ontmoeten om samen een cluster te bouwen en aan de tand te voelen. En als het even kan wat praktijkervaringen te horen!
Onze Buuf weet wat jagen is: binnenshuis met het spelen als we balletjes en stukken touw overgooien, maar buiten is het een doodernstige zaak. De ironie wil dat de grootste rovers uit onze tuin bij bosjes sneuvelen als Buuf op jacht is.
Haar buit gaat altijd mee naar binnen, waar het spelletje snel eindigt als de libelle de geest geeft. Daarna worden er nog wel eens onderdelen afgebeten of verminkt maar tenslotte ligt het karkasje te drogen als we het niet weggooien.
Dit keer besloot ik de buit van een paar dagen eens door het oog van de camera te bekijken:
Jolande is het gelukt om de jacht van Buuf vast te leggen. Kijk mee hoe ze haar kansen inschat om uiteindelijk van de achterkant – waar de libel haar niet kan zien maar zij de libel ook niet – met dodelijke snelheid en precisie toeslaat:
Stukje bij beetje ging de Dyane er beter uitzien na alle werkzaamheden van de afgelopen tijd en het zwaar versleten dakje werd steeds meer een doorn in het oog. Bovendien lekte er water door en dat bleef aan de achterkant precies staan langs de rand die voor de restauratie van de koets compleet weggeroest was. Dat kon geen toeval wezen en zo kwam een nieuw dak hoog op de verlanglijst.
Maar waar haal je een goed dak vandaan?
Een origineel lichtblauw canvas is uiteraard niet meer leverbaar, Leen (van LeenAPK) monteert vervangende daken met enige tegenzin (“klanten klagen dat na drie jaar de scheuren er in komen”) en op de vereniging hoorde ik ook niemand enthousiast worden… behalve Quinten die zijn dak ergens anders heeft gekocht, bij Das Entendach in Duitsland. Wel wat duurder, maar bijkans onverslijtbaar. En mooi! Tijdens een pauze in de Brabantrit was er ook een eend met een bordeauxrood dak te bewonderen uit deze stal, met buitensluiting zelfs…
Het was maar goed dat ik het dak van Quinten van dichtbij heb kunnen bekijken, want de website van http://www.dasentendach.de ziet er minder gelikt uit – jongere webontwerpers onder ons krijgen er spontaan roestende vullingen van in de kiezen. Het bleek ook nogal lastig om iemand daar te pakken te krijgen: response op email was niet zo vlot (bleek later te komen omdat Alexander op de Aveyron in Frankrijk was) en je moet de telefoon heel lang laten overgaan. Maar uiteindelijk lukte het om Alexander te spreken. Een marineblauw dak was geen probleem, alleen was er geen lichtgrijze binnenkantstof meer – dat werd dus de enige andere keuze: zwart.
Een afspraak was vervolgens snel gemaakt en zo kon ik me voorbereiden op een tochtje naar Düren: niet zo ver over grens en in de buurt van de Eifel. Een dag heen, dan een kampeerplekje zoeken en de volgende dag terug: een perfect uitje voor een gezonde Dyane.
Onder een waterig zonnetje reed m’n karretje Gouda uit richting oosten om ergens rond het middaguur te arriveren. Dat lukte zonder enig probleem en terwijl ik de huisnummers probeerde te ontcijferen aan de Fritz – Pley – Strasse sprong Alex de straat op en wees me naar zijn loods. Alex is het bewijs dat Duitsers wel gevoel voor humor hebben en al gauw kletsten we over van alles en nog wat en bewonderden de diverse stukjes al dan niet afgebouwde techniek om ons heen.
Het verwijderen en monteren van een dak op een Dyane is kinderspel… als alles klopt. Alex heeft een dakrand van een Dyane liggen voor de maten en locaties van de drukkers. Heel handig en de maten klopten precies maar de drukkers zaten net even op andere plekken op mijn karretje. En zo werden deze vakkundig verplaatst tot het hele dak perfect paste. Dit is precies de reden dat Alex liever geen dak wil opsturen en het graag zelf persoonlijk wil monteren.
Na het werk kletsten we nog wat na, bekeken een Acadiane waar nog flink aan gewerkt moet worden, de besteleend van Alex met lekkende Burton-benzineleiding en een heel bijzonder beestje: een Sherpa. Er zijn blijkbaar geen Mehari’s in Duitsland geleverd maar wel 250 Sherpa’s gebouwd waarvan er nog 25 schijnen te bestaan. Waaronder deze, die waarschijnlijk te koop komt…
Na succesvol een spontane vlaag van kooplust onderdrukt te hebben namen we afscheid en reed ik blij met het nieuwe dak de straat uit richting Nationalpark Eifel.
Op camping Rursee http://camping-rursee.de/ was ik de eerste daggast en later arriveerden nog 2 mensen op fietsvakantie en 2 campers. Werkelijk een perfecte plek om nog eens terug te komen om te wandelen of te kanoën in een verbluffend mooie natuur. De Dyane oogstte ook bewondering: niet alleen vanwege het dak maar ook om de rest want blijkbaar hebben er nooit veel van gereden in Duitsland. Bovendien is de beheerster een liefhebber van oude voertuigen; later dit jaar verwacht ze de Trabi- en Keverclub, een oude trekkervereniging en nog diverse andere liefhebbers van klassiekers. Vreemd genoeg kende ze de DET nog niet – maar nu wel!
De volgende dag heb ik de terugtocht opgeknipt: eerst een stuk over binnenwegen door de Eifel richting Belgische Ardennen en daarna de snelweg op naar Gouda. Dat eerste stuk was een bijzondere mengeling van natuurschoon, aardige mensen en herinnerpunten aan de Tweede Wereldoorlog, waaronder mijnenvelden waar je nog steeds niet in mag, een opvallende voorliefde voor Amerikaanse hamburgers en steaks en een begraafplaats voor uitsluitend Russen die tijdens de oorlog zijn omgekomen in kampen en werkplaatsen in de buurt:
Onderweg naar het westen passeerde ik eerst de Belgische grens en zonder het te weten ook weer de Duitse want het plaatsje Eupen is toch echt Duits:
Aan het einde van de middag arriveerde de Dyane na 600 kilometer met het fonkelnieuwe dak en een behoorlijk vermoeide chauffeur weer in Gouda. Het was een heerlijk uitje en het voelt nog steeds heel goed om gedaan te hebben!
We hebben in Boskoop een optreden meegemaakt van de Britse Doors coverband The Doors Alive. Die komen heel, heel dicht bij de originele band en het was een feest om vele herinneringen weer te herbeleven. Herinneringen uit een tijd dat Jolande en ik elkaar nog niet kenden en we hele andere ideeën hadden over de toekomst…
