– “We hebben hier een boluscultuur”
– “Hoezo, wat betekent dat?”
– “We hebben overal schijt aan”

Na de heerlijk roadtrip vanaf Istanbul hebben we ook Selcuk nog bezocht en aansluitend een heerlijke avond op het strand beleefd.

En de gereden route:

Met de J9 naar boven geklommen zagen we dat het mogelijk was om de citadel te bezoeken. Geweldig was dit! Op dit blog vind je nog een reportage van de citadel: iets later gemaakt.

Ls je zo’n (on)handig groot vervoermiddel voor de deur hebt staan kun je ook mee naar Selcuk!

Pergamon, ook bekend als Bergama, was een van de belangrijkste steden in een tijdvak tussen de 8e eeuw voor Christus tot in de Griekse, Romeinse en Byzantijnse tijdperken. Het is nog steeds een grote site maar verdeeld over wat plekken. Helaas zag ik geen kans om met de grote bus zonder goede handrem helemaal naar de acropolis te rijden, maar het asklepion was goed bereikbaar.

En dan de gereden route:

Na het vroege museumbezoek stond er nog iets moois op ons verlanglijstje: Troje!

Althans, de plek die we verwachten dat het roemruchte Troje gelegen heeft. Gezien de enorme omvang zal dat hoogstwaarschijnlijk wel kloppen.

Interessant is dat Troje al een geweldig ontwikkeling heeft doorgemaakt voor de bekende geschiedschrijving en ook daarna – ondanks de beschreven grootschalige vernielingen.

Men heeft het enorme complex ingedeeld naar tijdvakken – na iedere ramp (oorlog, aardbeving, verlandingen) werd er gewoon weer een complete stad ietsje verderop gebouwd.

Vroeg in de ochtend staken we wederom met een veerboot over – bij aankomst op het vasteland van Turkije brachten we een bezoek aan het museum dat herinnert aan de woeste tijden van de Eerste Wereldoorlog. Opvallen zijn o.a. de overblijfselen van een Duitse onderzeeboot en kanonnen die de Turken gebruikten: van redelijk modern tot Middeleeuwse voorladers!

De route vandaag eindigde in het doorgaans rustige kustplaatsje Ayvalik waar na het laatste fluitsignaal van de kampioenswedstrijd van Besiktas een geweldige herrie uitbrak.

Op ongeveer 1/3 van de route bezochten we Troje – daar is een eigen bericht aan geweid.

Gelukkig heb ik nog wat foto’s gevonden van ons plekje in Ayvalik:

Vandaag lekker kilometers gemaakt langs vele kleine en grotere wegen. Een bootovertochtje stond ook weer op het programma: we staken over naar Canakkale. Veel herinneringen hier aan de Eerste Wereldoorlog waar een ambitieuze Winston Churchill de zwak veronderstelde overblijfselen van het Ottomaanse wilde verrassen en het Oostenrijk-Hongaarse rijk via deze route aanvallen. Dat pakte vervelend voor hem uit want de Turken verzetten zich met hand en tand.

Heerlijk wakker geworden pal aan de zee in Tirilye

Hier is de route die gereden hebben vandaag:

J9 alias The Beast is een voormalige dolmuş oftewel een Turkse minibus die is omgebouwd tot camper. Nou, niet helemaal omgebouwd want een aantal dingen werkten niet helemaal – maar zagen en wel goed uit.

De dag ervoor zijn we per vliegtuig vna Izmir naar Istanbul gevlogen, hebben een paar uurtjes gepit op het vliegveld en spraken vervolgens af met de verkoper. Na een adembenemende proefrit door de onvoorstelbaar drukke stad voelde het goed om het bakbeest over te nemen en zo reden we de verkoper richting Yenikapı (een havenstad in het zuiden van Istanbul) die aldaar uitstapte en ons veel plezier wenste. Met het zweet in de handen en een kneiter van een hartslag na het manoevreren met zo’n grote bus zonder stuurbekrachtiging en een vreemd aanvoelende versnellingsbak in de metropool kwamen we even tot rust, wachtend op de veerboot.

In Tirilye zochten we ons eerste kampeerplekje – we vonden een hele veilige, namelijk tegenover de Jandarma. Echter toen we terug kwamen van een hapje eten en een heel bijzondere ontmoeting met kinderen en hun ouders op het lokale schooltje werd ons verzocht de bus weg te halen. En zo reden we met de gordijntjes al gesloten door het donkere dorpje en parkeerden pontificaal bij de zee aan de boulevard. Doodmoe en heel gelukkig dommelden we in slaap, benieuwd hoe de ochtend eruit zou zien…