Gepimpte kar door een gepimpte foon

Tijdens de middagwandeling kwamen we tussen de kantoorkolossen van Rijswijk ineens dit stoere karretje tegen. Pimp your mobieltje zou je zeggen… En dat is precies wat ik wilde zeggen; natuurlijk is dit een heerlijk opgepimpt voertuigje, maar er is nog iets mobiels gepimpt: mijn telefoon! Sinds afgelopen zaterdag heb ik mijn nieuwe foon, die een behoorlijk goede camera aan boord heeft, zodat ik vaker onverwachte prentjes kan schieten! Zie voor een eerste serie prentjes (fraaie zaken en wilde bloopers): deze gallery

Mooi he, dat vuurwerk om 0:00 uur ’s nachts? De volgende ochtend lijkt het spul aan een fatale kater te lijden als het vroeg, koud en nat voor de lens van de camera terecht komt. Een paar weggebruikers vroegen zich af wat ik aan het doen was tijdens het fotograferen… Tja, het idee om het weggegooide vuurwerk van heel dichtbij te kieken leek me wel leuk. En tot mijn verrassing bleek later de straat zelf met steentjes, mossen en beton ook heel fraai van dichtbij! Klik op de kleine plaatjes voor een grotere.

Hier hebben ooit een stuk of 10 astronauten ingezeten.

Een kijkje in het binnenste van een rotje, in een fractie van een seconde ontploft. Let op de steentjes links.

Oude fontein langs een trottoir aan de Hoge Gouwe. Let op de kleuren in de trottoirband.

Vuurpijl in het oude centrum van Gouda. Weer een heel andere ondergrond, met zijn eigen details.

Het nieuwe jaar is begonnen! We hebben allerlei jaar-horoscopen bewaard om over een jaar te toetsen hoeveel er uitgekomen is. Die van vorig jaar zaten er niet helemaal naast… Want ja, eentje repte over een grote aankoop (ons huisje in Turkije!) en met wat fantasie kwam er nog wel wat uit… Ik wil alle lezers van dit log een heel tof jaartje wensen en dat al je verlangens uit mogen komen!

Vier seconden lang ving de camera dit vuurwerk op bij de boom in de straat

Sprankelend vuurwerk vastgelegd met een sluitertijd van 1/8 seconde

In het vurige schijnsel van de fontein zie je de sneeuw nog liggen

Er gaat veel dreiging uit van de Andescondor

Wat doe je als je nog twee treinkaartjes voor Antwerpen over hebt? Een hotelletje boeken en GAAN! En wat doe je als het weer nogal tegenvalt??? Hopen dat het beter wordt en de Antwerpse zoo in. Af en toe kregen we het koud en liepen dan een overdekte ruimte binnen; de pinguïns hadden het zo warm dat we er direct ook weer tegen konden. Een vliegende hond (grote vleermuis) in het nachtdierenhuis opende zijn jas en liet ons meekijken tijdens het toilet-maken. Helaas kon ik hier geen foto’s van maken… Enkele andere bewoners lieten zich wel goed portretteren!

Deze kameel knielde voor… zichzelf

Murene in fantastische camouflagekleuren

Over camouflage kan deze modderkruiper wel meepraten!

Wat is zo’n grote garnaal eigenlijk mooi als ‘ie leeft

Af en toe wilde de wandelaar even stilzitten voor een foto

Het is weer zover: na Kaarsjesavond is er voor het tweede jaar Gouda bij Kunstlicht. En er is veel te zien: de glazen kerstboom in de singel, de Sint Janskerk binnenstebuiten en het stadhuis in de prachtigste tinten. Helaas was ik net te laat voor een andere “skin”, die wat ingetogener maar veel mooier was. Dus nog maar eens terug naar het stadhuis deze week! Soms wordt snel van projectie-kleuren gewisseld, maar soms niet als de projectormensen lekker warm in de Tapperij zitten…

Het stadhuis uit 1001 nacht? Velen trotseren de kou om van het schouwspel te genieten.

Op grote doeken is het binnenste van de kerk afgebeeld met de schitterende “Goudse glazen”. Een prikkeling van het voorstellingsvermogen.

In de singel staat deze hoge kerstboom, helemaal gemaakt van talloze glazen pegels. De boom wordt een geschenk aan Kongsberg, dat de houten kerstboom aan Gouda gegeven heeft.

En eindelijk, na een heleboel oefeningen komt dan het optreden voor echt publiek! Jolande, Jolanda en Astrid waren getuige van mijn eerste uitvoering: een stukje genaamd “piepshow” waarin ik op zoek ga naar “de” muis. Het was best heel spannend, maar met de prima voorbereiding en training door Patrick van den Boom is het goed verlopen. Het lukte ook om zelf te genieten van het optreden. Enne, ja dit roept wel om meer…

Op 2 december spoedde mijn lief zich door het ontwakende Rotterdam. Gelukkig had ze ook oog voor de lucht, die een waar vuurwerk liet zien. Van dit soort luchten zei mijn moeder vroeger: “als je dit zo schildert, denken ze dat je verkeerde kleuren hebt gekozen”. Maar dit klopt wel degelijk!

Reflecterende verkeersborden onder het vuurwerk in de hemel

Als mieren wriemelen vroege mensen naar hun werk, terwijl de natuur haar pracht ontplooid

Sint van vlees, bloed en marsepein

Vandaag was de Sint in het land – of beter: in verpleeghuis Hannie Dekhuijzen in Rotterdam. Jolande en Babita werden zwarter en zwarter en ik werd roder en langhariger… ’s Ochtends traden we op voor bewoners van het verpleeghuis en dat was met sommigen ontzettend leuk en warm. In de AB-ruimte waren cadeautjes en gedichten. Later gingen we de huiskamers en bedden langs tot vermaak van velen. ’s Middags waren de kinderen van het personeel aan de beurt… Ik zag er eerst wat tegenop, omdat ik dacht dat het minder knus zou zijn dan met de ouderen. En er waren maar liefst VIJFENZEVENTIG kinderen aangemeld! Voor het betreden van de kantine, met “Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht” uit alle monden dacht ik aan het advies van clown-docent Patrick: “het motortje starten en optreden maar”. Daar stapte ik in beeld en wist dat iedereen naar me keek maar niemand mij zag – ze zagen de Sint en daar ging het om! Pieten Jolande en Jolanda hielpen met uitdelen van de cadeaus en maar liefst drie andere pieten hielpen Babita met het vermaken van de kinderen. Het was fantastisch om de kinderen om ons heen op het podium te hebben en liedjes te zingen: de spanning op de gezichtjes en de luide stem waarmee ze enthousiast zongen! Het was een spannende, enerverende en bijzondere dag!

Nog even poseren voor we de afdeling op gingen. We hadden er echt zin in!

Sint moest heeel ver door de knieen, maar werd ruimschoots beloond met een dikke zoen van Antoinette!

Op het podium in de kantine, temidden van Piet Jolande en Piet Jolanda en een berg grote geschenken.

Het knusse straatje met oa. kroeg de Olifant.

Op vrijdag 25 november gooide Koning Winter de knuppel in het hoenderhok en dat is veel mensen niet goed bevallen… Van Amsterdam tot den Bosch in de file staan is niet prettig; helemaal niet meer thuiskomen is erger. In het oosten werden soep en warme dranken naar ingesneeuwde reizigers gebracht. Een dag later kwam het leven weer op gang in de de witte gebieden. In Gouda lag helemaal niets, maar in Apeldoorn waar ik toch al heen wilde lag genoeg van dat uitnodigende witte goedje. Met stevige bergschoenen aan vertrok ik naar de Veluwe en net na Amersfoort lagen de eerste plekjes sneeuw. Verder, bij Barneveld en Stroe, zag ik vanuit de warme trein al een redelijk pakje sneeuw liggen en die laag werd steeds dikker richting Apeldoorn. Eenmaal uit de trein gestapt dwarrelden de witte vlokken overvloedig neer en begon de fikse wandeltocht naar mijn moeder – bewust lekker door dikke lagen heen stappend. Natuurlijk hou ik van zonneschijn, maar dit is ook heerlijk weer voor mij!

De voorgaande dag had NS problemen met de sneeuw, maar nu liep alles weer volgens het boekje.

De Apeldoornse bieb, gezien door een heleboel vallende sneeuwvlokken.

In het Beekpark staat een glazen monument. Met een witte omgeving komt ‘ie best mooi uit de verf.

Het nieuwe kleed, tijdelijk opgehangen aan de kast in de kamer

Een heel opvallende plaats in de kamer wordt ingenomen door… het laatste wandkleed, opgebouwd uit een heleboel kleine stukjes stof. En dan ook nog eens heel verschillende stoffen, oa. stukjes die Jolande eens gekregen had. Die zijn in stroken van 4 cm breed gesneden en verwerkt in dit magnifieke stuk. Maar los van de techniek: ik vind het een grandioos meesterwerk van mijn moeder!