In de tuin is het afgelopen met het ijs: hier en daar is nog iets te vinden, maar het geluid van druppelend smeltwater is goed te horen. Hier zie je de laatste restjes, gekiekt met de 35mm macrolens:

Een dun laagje ijs bedekt de groene aanslag van de tafel

Bijna alle sneeuw en ijs zijn verdwenen van de schelpenverzameling

Ook hier nog een paar witte korreltjes. Zijn dit de laatste van de winter 2009/2010?

Op Valentijnsdag was Gouda opgesierd met bossen rode ballonnen in de stad en in de Karnemelksloot. Die zijn zelfs op TV geweest. Maar daarna sloeg koning Winter om zich heen en ving de ballonnen in sneeuw en ijs. Nu verdwijnt het ijs en geven de ballonnen nog steeds een bijzonder schouwspel. Anders dan bedoeld, maar ook heel fraai:

In december 2009 hebben we een fotoshoot gemaakt van een stel clowns. Het resultaat is een prachtig gedrukt fotoalbum, dat we hebben aangeboden aan Patrick van de Goudse clownschool. Hier staat een kleine selectie van de vele foto’s:








De foto’s zijn gemaakt met een Pentax K-7 toestel, een 50mm FA f/1.7 en een 16-45 lens en drie flitsers: 2 x Metz 48 en voor de witte achtergronden een Canon 430.

Voor portretfotografie beschik ik nu ook over een Pentax FA 43mm lens. Deze werkt weer heel anders dan andere Pentax lenzen, maar is hele mooie dingen in staat. Hier is de shoot van dit weekend:

Mijn enthousiasme over het nieuwe juweel Pentax-DA 35mm macro F/2.8 Limited kent bijna geen grenzen: op de Pentax K-7 ontstaat een ongelooflijke combinatie, die onder alle omstandigheden mooie opnames maken kan. Hieronder staan enkele opnames uit de tuin en een binnenshuis. Deze foto’s zin verkleind en verscherpt en als je klikt krijg je de verkleinde en soms gecropte versies (niet verscherpt). Allemaal zijn ze uit de hand geschoten.
Met name de dieptewerking is verbluffend, alsof het driedimensionaal is!

Dankzij het mistige weer bleven de druppeltjes liggen. 1/25 sec, f/4, iso 200

Druppels gedragen zich als lenzen! 1/25 sec, f/6.3, iso 400

Uitgebloeide hortensia. 1/25 sec, f/3.5, iso 200

Dezelfde bloem, maar nu veel dichterbij. 1/20 sec, f/5.6, iso 800

Deel van ons buddhabeeld. Wat een dieptebeeld! 1/25 sec, f/4.5, iso 200

Apollo peinst. Dit is geknipt uit de originele foto. 1/500 sec, f/2.8, iso 1600

Voor object- en portretfotografie en als universele lichtgewicht wandellens zocht ik een alternatief voor de 16-45mm zoomlens. Die is bijzonder goed, maar een vaste lens is nog net een tikje beter (zij het minder flexibel!) en een iets beter macro-bereik zou ook leuk wezen. Nou, daar is een schitterend lensje voor: de Pentax-DA 35mm macro F/2.8 Limited. En die heb ik, tweedehands gekocht in absolute nieuwstaat. Op weg naar huis heb ik wat snelle shots gemaakt in de trein en thuis aan tafel en in de studio om Jolande’s nieuwe beursjes te fotograferen. Normaal gooi ik die shotjes weg en publiceer alleen de betere die later gemaakt worden. Maar dit keer zie je het ruwe werk, omdat ik er zelf zo enthousiast over ben. De onderste drie foto’s laten de originele layout zien (klik voor een verkleining tot 1000 pixels) en de grotere daarnaast is een knipje: klik hierop voor een 1-op-1 niet-nabewerkt stukje uit het origineel. En verbaas je!

s’ avonds in de trein uit de hand geschoten, 1/20 seconde met F/2.8 op ISO 200.

1/40 sec, f/2.8, iso 400

Nog een shot uit de trein, rechts zie je de jashaakjes uitgeknipt. Let op de vloeiende lijnen!

1/80 sec, f/2.8, iso 200, flits

Jolande’s huiswerk, met de ingebouwde flitser belicht. Zie je hoe scherp de details zijn op de foto rechts?

1/60 sec, f/13, iso 100, flits met plu

Knurfbeursjes van Jolande, gekiekt in de studio onder een flitser met reflecterende paraplu. Geen detail blijft verborgen!

Kirazlı köyü (kersendorp) is een prachtig dorpje niet ver van Kuşadası in Turkije. Een af en toe flink stijgende weg voert naar deze oase van rust en biologisch geteelde producten. De dolmuş (minibus) is de handigste manier om er te komen, maar ik besloot zelf de 12 kilometer te voet af te leggen. En dan zie je nog eens wat!

Startpunt: het duiveneiland van Kuşadası gezien vanaf de hoger gelegen weg

Aquaduct dat een dal overbrugt

Startpunt van het aquaduct

Hier gaat de weg even naar beneden…

In sommige dennen hangt een spinsel, gemaakt door rupsen

Een perserij van olie

Een hele rij van molenstenen

Van ver zijn de hoge gebouwen van Kuşadası nog te zien

Glorie uit het vorige seizoen

Een vleesetend plantje bij een rustpunt

Prachtig uitzicht op boomgaarden, zoals hier olijven

Tussen de ruwe keien van het grove steenslag groeiden deze kwetsbare paddenstoeltjes

Door de vele regen staat water in de boomgaarden

Vijgenboomgaard in het water

De eerste uitlopers van Kirazlı komen in beeld

Zo ziet Kirazlı er in de winter uit

Dit prachtige herbouwde natuurstenen huis staat te koop. Het biedt een fantastisch uitzicht over het dorp… Echt een droomhuisje!

3:58 in de ochtend sprong de wekkerradio aan. Na een stukje muziek was het nieuws te horen – voor wie voldoende helder was dan… Ik meende dat Jolande al net zo weinig van het wereldnieuws mee kreeg als ik op dit ontzettend vroege tijdstip. Nog een minuut of twintig lukte het om het opstaan uit te stellen, maar uiteindelijk won het plichtgevoel het van de kou boven de dekens: vakantie! Tijd om naar Turkije te reizen!

Buiten was de wereld nog wit, het leek wel of Koning Winter een nieuw wit dekentje had gelegd over de geruimde delen van Gouda. Een flinke wind joeg die sneeuw mee naar nieuwe plaatsen en ik hoopte maar dat Schiphol geen vluchten zou annuleren – en zeker niet die van 9:05 naar Izmir. Gezien het weer rekende ik er op dat de pendeltaxi al om vijf uur voor zou rijden… maar dat was niet zo. Sterker nog: het wachten duurde nog een heel uur, een normale ophaaltijd voor normaal weer zonder besneeuwde wegen. Vol vertrouwen kon ik instappen en Jolande uitzwaaien: de reis was begonnen.
Of niet? In Bloemendaal moesten nog twee mensen opgepikt worden; niet erg, want de chauffeur wilde toch via Bodegraven reizen omdat de weg langs de Gouwe veel te gevaarlijk bleek. Maar oei, wat gleed die taxi makkelijk weg in de sneeuw: ik vermoedde dat een “standaard” chauffeur allang een deukje opgelopen zou hebben. “Zitten er geen winterbanden onder?” wilde ik weten. “Nee, weet je wat dat kost voor de baas, die hebben wel twintig auto’s rijden. Ja, dan zou ik ook een vierwielaangedreven auto vragen omdat die ideaal is met dit weer.”

Glibberend en glijdend arriveerden we in Bloemendaal waar het een eeuwigheid leek te duren voor twee oude mensjes ingestapt waren met voor een maand bagage bij zich. Bij mijn groeiende gevoel van ongerustheid vergeleken was de chauffeur een bron van rust. Ik maande mezelf rustig te blijven, maar dat viel tegen omdat de oude mevrouw wat paniekig uitriep: “o, nu gaat die chauffeur vast veel te hard rijden, dat kan niet goed gaan”. Ik besloot een ontspannen houding aan te nemen om de chauffeur die onze levens in zijn hand hield niet gek te maken. Maar toen kwam Ibrahim. Ibrahim bemande de centrale en vertelde de chauffeur dat hij helemaal terug moest rijden om iemand uit Goverwelle mee te nemen. “Dat gaat niet”, zei de chauffeur, “die meneer hier moet om negen uur vliegen”. “Ja moet wel, Anton”, sputterde de mobilofoon, anders wij hebben fout gemaakt. Mag niet”. “Dan gaat deze meneer misschien zijn vlucht missen”, probeerde Anton nog op veel rustiger manier dan ik mij voelde. “Geen probleem maken, want anders wij fout” beeindigde Ibrahim de discussie. “Anders jij grote fout, vriend” wierp ik Ibrahim tegen, die dit niet hoorde omdat het bakkie al uit stond. “O, zie je wel, hij gaat nu te hard rijden” klonk het benauwd achterin, “dit gaat helemaal fout”.

Twintig minuten later had een stevige persoon zich tussen de oudjes achterin gewurmd en probeerde Anton tevergeefs de auto in een uitrit te keren. Achterstevoren in een andere uitrit werkte gelukkig wel en onder het angstige kakelen van mijn medereizigster slingerden we door het Goudse sneeuwlandschap. 6:55 liet het klokje zien. Anton wierp me een betekenisvolle blik toe. “Over tien minuten had ik aanwezig moeten zijn om in te checken”, antwoordde ik hardop. Achter me klonk het als kippen, die een vos om hun hok zien lopen.

Gaandeweg werd de sneeuwpap steeds minder dik en eenmaal op de A4 kreeg de Mercedes de sporen om uiteindelijk rond 7:37 bij de vertrekhal te stoppen. Na een kort bedankje voor de veilige rit rende ik met bagage en al de hal in op weg naar balie 25, vrezend dat die al lang gesloten zou zijn. Maar gelukkig stond er nog een rijtje van vier of vijf reizigers voor beide loketten. Een rose wapperend lapje trok mijn aandacht en het duurde even tot ik door had dat er een hoop haar aan vast zat: het bleek de tong van een erg opgewonden hond die wapperde in zijn adem. Twee knotsen van manden stonden te wachten op wat komen ging. Voorlopig niet veel, want een van de baasjes die bij de balie stond draaide zich naar de ander en riep: “we zitten niet in het systeem!”

Een aantal telefoontjes en veel opgewonden heen- en weer geren van diverse mensen in uniform later had het systeem zich overgegeven en de mensen toegelaten. Met wiebelende hondenmanden, een scootmobiel, eerstehulpkoffer en veel bagage verdwenen de reizigers naar de gate. Maar het systeem sputterde nog steeds en kende ook mij niet. “Zeker op Internet geboekt?” vroeg de baliemedewerker, “dat is een ander systeem. Ga daar maar even wachten op een telefoontje of u mee kunt”. Het kleine beetje rust dat ik opgebouwd na het zien van de rij verdween weer als sneeuw voor de zon…
Van dichtbij maakte ik mee hoe een man vijf verschillende pogingen deed om met veel teveel bagage in te checken. De baliemedewerker sprong steeds uit zijn vel, iedere keer als de man opnieuw aankwam zag ik zijn ogen beginnen uit te puilen tot hij explodeerde: “Meneer, ik heb u al gematst met extra kiloos, die extra tas kan er niet bij”. “Dan maar als handbagage”. PLOF!

Maar ook aan dit amusement kwam een einde, evenals aan het wachten: ik mocht mee… Inmiddels was het boarden al begonnen en met meer adrenaline in mijn systeem dan normaal in een jaar lukte het ternauwernood om te genieten van het taxien door het besneeuwde landschap. Nauwelijks los van de startbaan werd mijn ongerustheid weer helemaal op peil gebracht doordat het vliegtuig onrustbarend snel in hoogte zakte. Maar ook dit kwam goed en uiteindelijk dommelde ik zachtjes in slaap.

Ik werd wakker met de geur van versgebakken brood: een heerlijk hapje bracht me voor het eerst die dag in een gelukzalige vakantiestemming. Anderhalf uur later deed het dikke wolkenpak rond Izmir moeite om dat lekkere gevoel samen met de maaginhoud weg te werken. Heftige turbulentie en een bliksemontlading op de romp van het vliegtuig brachten een stukje ongerustheid weer terug en het zweet liep van mijn rug… maar dit verhaal moet waarheidsgetrouw eindigen met een eind goed, al goed. Gürsel haalde me op en onderweg stopten we nog even om voor een paar lira een enorme zak mandarijnen en sinaasappels te kopen, die her en der van de bomen vallen. Enige tijd later verschenen de vertrouwde beelden van Kuşadası in de verte en kon de vakantie beginnen…

Oma’s kerstal is bevolkt door een Bijbelse delegatie uit Peru: