Tijdens het maken van de enkele instuurfoto zit er weleens iets anders in het net:
Een iets uitgesneden variant van mijn oog. De lampjes in de macrolens zijn ook erg goed te zien. Het was een heel gedoe om te maken: eerst de back button focus uit en vervolgens pielen om niets in de buurt van de electronische zoeker te krijgen: want dan ging het display uit dat ik juist nodig had…
Een stukkie eierdoos. Hoort bij dag 1
Buuf, Buum en een vogel Hoort bij dag 2..
Deze is ook aardig, er is 1 auto weg en dat maakt het ruimtelijker.
Op Facebook lazen we een bericht over een foto-zevendaagse en in een vlaag gaven Jolande en ik ons op – één dag voor het evenenment zou starten.
Hieronder zie je de de foto’s die ik heb ingestuurd:
Dag 7: van mij.
Dus maar eens twee belangrijke optische stukjes van mij in 1 beeld gevangen.
Dag 6. Voor het thema “lijnenspel” heb ik lekker niet gekozen voor strakke lijnen: dit is veel speelser!
Dat 5, thema is energie. Na een futloze dag sprankelde ineens het idee om de zekeringendoos van de auto op een continue-licht te leggen. Wel moesten de donkere tinten flink opgekieteld worden
Dag 4 heb ik even niets: beetje erg druk geweest…
De foto van dag 3: “zacht”
Dit lag zomaar in de poort en in de (zachte!) regen stapte ik weer af, pakte de EOS M met 22mm lens en kiekte. De foto is in 2000 iso geschoten en Darktable wist de ruis (met profiled denoise) veel beter weg te krijgen dan AfterShot
Dag2: buiten. Het is altijd weer een kunst om de katten te laten doen wat ik in m’n kop haal
Dag 1: een eitje
Er zit een nieuwe olievulpijp in m’n Citroën Dyane. Dat is een ding waar je olie in giet als er bijgevuld moet worden – maar het ding doet nog veel meer en de hoop is dat ik met dit exemplaar juist minder olie moet bijvullen!
En ja, natuurlijk moest het stukje techniek eerst even poseren.
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en 28mm macrolens bij natuurlijk zonlicht. Schaduwen en hooglichten zijn gecorrigeerd met Darktable.
Voor het eerst heb ik een complete Dutch Pro Wrestling show reportage in zwart-wit opgeleverd.Zonder flitsers en met alleen maar het bestaande licht wordt het net iets teveel voor de meeste camera’s. Ook voor de EOS M5, die in het tussenbereik veel beter is geworden, van iso 400 tot 1600 en een beetje bij 3200. Maar daarboven is het nog steeds moeilijk – precies waar ik zat met 1/320 seconde sluitertijd om de actie stil te zetten. (1/500 durfde ik niet).
Achteraf had ik veel meer met de sluitertijden moeten spelen: de minder snelle acties konden ook best bij 1/80 – dat scheelt 2 stops!
Weer wat geleerd (achteraf)…
Zoals gezegd zijn de foto’s gemaakt met de EOS M5 – daarop zat de Tamron 18-200 die net de dag ervoor teruggekomen is van een firmware-update om überhaupt met de M5 te kunnen werken.
Op de weg naar beneden op de Bozdağ kwamen we een paar keer bijzondere ijsformaties tegen. Het ging om stroompjes die bevroren waren, dan weer deels ontdooid en vervolgens weer bevroren. En dat een flink aantal keren. Er waren ijspegels met net zoveel ribbels als er dooi- en vorstovergangen waren.
De mooiste ijswaterval was deze:
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 camera en 28mm lens.
Na de geweldige sneeuwervaring van vıjf jaar geleden wilden we graag weer een keer naar Bozdağ. Dat is een klein dorpje met een gelijknamige berg in West-Turkije. De hoogste berg in de regio, zodat je een deel van het jaar sneeuwpret kan hebben boven en iets lager prima de barbeque kan aansteken zonder het koud te hebben.
Dit jaar liep het iets anders: hoewel van grote afstand al sneeuw te zien was mochten we niet helemaal tot het skioord doorrijden vanwege het gevaar van keien. Door de smeltende sneeuw kwamen er stukken steen mee en naar verluid was er al een ongeluk mee gebeurd.
Desondanks was het wel weer enorm genieten van het uitzicht, de frisse maar supergezond aanvoelende lucht en de warmkoud-ervaring van de hoogte en nu al krachtige zon. Vanzelfsprekend is het visuele gedeelte vastgelegd:
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en 11-22 + 28mm lens (die laatste met en zonder polarisatiefilter).
