Çinili Köşk oftewel het betegelde paviljoen is een van de oudste niet-religieuze gebouwen uit de Ottomaanse tijd. Het heeft diverse functies gehad in het verleden en dient nu als museum voor o.a. de tegelkunst uit de afgelopen eeuwen. Het is gevestigd op het terrein van het Archeologisch museum in Istanbul.
Bijzonder fascinerend zijn de patronen in deze tegels: driehoekig, zeskantig, toch weer rechte hoeken en diverse vormen waar anderen in samensmelten. Sommige zijn verbluffend eenvoudig maar geven toch een heel verfijnd effect. Deze patronen vind je ook terecht in tegels en houtsnijwerk van historische moskeeën en bevatten naast hun geometrie ook symbolische betekenissen.
Deze moskee hebben we tijdens ons vorige bezoek aan Istanbul alleen van afstand gezien omdat ze in de steigers stond. Inmiddels is ze prachtig gerestaureerd en zijn we er naartoe geweest.
Sultan Süleyman I wilde een grote moskee bouwen en zijn architect Sinan heeft goed gekeken naar de bouwstijl van de Hagia Sophia. Je ziet een flink aantal overeenkomsten, meer dan bijvoorbeeld de blauwe moskee die van later datum is. Süleyman vond dat zijn moskee groter moest zijn dan de tempel van Salomo en uiteraard groter dan de Hagia Sophia. Dat laatste is gelukt als je het hele buitenterrein meetelt. Dat is namelijk heel groot en had ooit (en nog steeds wel) een enorm maatschappelijk belang in de stad: je vond er een hamam, bibliotheek, meerdere scholen, ziekenhuis, gaarkeuken en kervanseray.
Een belangrijk gebouw wordt vaak op een heuvel gebouwd – ook in dit geval dus je moet best nog wel een klim maken. In januari was dat trouwens prima te doen. Eenmaal boven heb je dan ook wat, o.a. minder last van toeristen die allemaal naar de blauwe moskee gaan. Omdat het nog steeds een moskee is kun je er niet de hele dag terecht; tussen de gebeden door ben je er welkom en zijn er vrijwilligers die al je vragen willen beantwoorden.
De moskee is zo groot dat ze dicht bij het water lijkt te staan.Een woud aan koepels bedekt de bijgebouwenJe ziet hier de overkant van de Gouden Hoorn met o.a. de Galata toren
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
Een van de alleroudste en – ooit – belangrijkste kerken van van het Oost-Romeinse rijk is de Hagia Irene. Ze is gebouwd door Constantijn de Grote, waar de stad haar naam aan te danken heeft. Tijdens het amper voor te stellen Nika-oproer in de 6e eeuw is deze kerk (samen met de voorloper van de Hagia Sophia en talloze andere gebouwen) verwoest en later door een andere keizer weer opgebouwd.
Na de verovering van Constantinopel door de Ottomanen is er van alles met het gebouw gedaan, maar het werd nooit een moskee. Daarom is het nu een prachtig voorbeeld van pure vroege Orthodoxe bouwkunst. Je moet even door de rommelige muren en vogelpoepnetten heenkijken om de ware schoonheid te zien.
Toen het Topkapi paleis gebouwd werd kwam Hagia Irene binnen de muren van het paleis te liggen en ook nu nog heb je een toegangskaartje van het paleis nodig om binnen te komen. Plus een eigen kaartje maar gelukkig was onze museumkaart geldig. De enorme mensenmassa’s kijken naar deze kerk maar lopen er voorbij zodat het er heerlijk rustig kan zijn.
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
De Yerebatan Sarnıcı is ook bekend als Yerabatan Cisterne of Basilica Cisterne. Het is het gewelf van een voormalige basilica die door de Byzantijnze keizer Justinianus is verbouwd tot een waterreservoir van bijna 10.000 vierkante meter en een inhoud van 80.000 kuub – voldoende om lange belegeringen van de stad te overleven. Er zijn 336 pilaren die het bovengelegen voormalige hippodroom ondersteunen.
Vele van de pilaren zijn elders in het grote Byzantijnse rijk weggehaald en daarom zie je heel wat verschillende soorten. Je moet wel goed kijken want het is er erg donker – de camera had er wel wat moeite mee…
Deze pilaar is altijd nat en lijkt voorzien van ogen. Daarom wordt het de huilende zuil genoemd, een herinnering aan de talloze slaven die zijn omgekomen tijdens de bouwTwee hoofden van Medusa zijn er te zien in verslagen toestand: deze is overdwars… en deze ondersteboven. Het is duidelijk dat ze verslagen is, maar niet door wie…
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
De Aya Sofya of Hagia Sophia is een van de meest intrigerende bouwwerken. Ze oefent al jaren een enorme aantrekkingskracht op me uit en toen we ooit een dag in Istanbul waren… was ze gesloten.
Nu gingen we in de herkansing en het werd een ontmoeting die me nog lang zal heugen. Superlatieven schieten tekort bij zo’n bijzonder gebouw, met zo’n buitengewone historie en niet te vergeten de wonderbaarlijke wisselwerking met de mensen die het ontworpen en gebouwd hebben, gerepareerd, verbouwd, verloederd en weer opgebouwd. Dat allemaal is te voelen binnen. Vele vele eeuwen aan emotie zijn daar te voelen…
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
we Op heel veel plekken in Turkije wordt gewerkt: aan de wegen, nieuwe bruggen en tunnels, de SultanAhmet Camii – en aan het archeologisch museum in İstanbul. Een soort van oud en nieuw dus maar daardoor hebben we een grote vleugel niet kunnen bezichtigen. Goeie smoes om nog eens een keer terug te gaan!
In ieder geval hebben we dit wel gezien:
Roofvogel op de hoek van een sarcofaag op het buitenterreinRoofdieren hebben altijd tot de verbeelding gesprokenUit de oudste tijden zijn veel mythische figuren te bewonderenHele vroege BirdmanEen “vergeten” Medusa die pas nadat een buitenlandse onderzoeker er aandacht aan schonk een waardige plek in het museum kreegDiverse foto’s van een marmeren sarcofaagOok is er een prachtige verzameling dierenmosaïkenUiteraard waren er veel leeuwen bijEn dan dit mythische beest – wat is het?En nog een – blijkbaar wel een dier dat in het bewustzijn en de fantasie van mensen bestond
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
Nadat we een paar keer de sneeuw hebben opgezocht in Bozdağ was dit keer Denizli het doel: met een aantal vrienden een bus huren en gewoon gaan. Het werd een heeeeele lange dag maar het was erg gezellig en op de bergen mooi wit en fris. Met de kablebaan gingen we over de 1900 meter grens!
Onderweg naar boven leek het met de sneeuw wel mee te vallenOp de spiegelgladde toegangsweg waren al warme hapjes te koopEn hoppekee de kabelbaan inIn de felle wind was het KOUD! Gelukkig zat er een goed scherm voor ons bakkieEen waterig zonnetje deed haar best om ons op te warmenZo zag het er echt uit door het blauwe raam!Een prachtige tocht – en ook weer met nog mooiere uitzichten terug naar benedenIngang van een van de drie kabelbanenLekker broodjes warme worst of KöfteGezellig druk met echte sporters, dagjesmensen en ons
De foto’s zijn gemaakt met de Oneplus 6 en bewerkt met Darktable. Het blauw was prima om te zetten met een geschikte module naar grijstinten.
Mag ik in de eerste post van 2019 nog terugkijken? Tuurlijk. Zeker omdat de traditionele vuurwerkfoto’s ontbreken. Ondanks dat het donderde als nooit tevoren hadden we de behoefte om dit jaar met al z’n beslommeringen lekker weg te slapen. Lukte niet dus.
Als ik aan beslommeringen in 2018 denk dan is het de waterschade waardoor uiteindelijk het hele huis overhoop gehaald is en letterlijk gerenoveerd. Tijdens de droogfase met 3 bulderende droogmachines hadden we tijd voor allerlei klussen. En zelfs af en toe een foto:
De foto’s zijn gemaakt met mijn Oneplus 6 (alleen de eerste) en de Eos M met vaste 22mm lens.
Al een aantal jaren is er een geweldige traditie in Den Haag aan het einde van het jaar: Carnivale. Dat is een oermix van circus en kermis met originele attracties uit de tijd dat zo’n rondreizend gezelschap de wereld van dorpelingen en stedelingen wijder maakten.
Het is enorm goed gelukt om die sfeer van vroeger vast te houden, zelfs in dit tijdperk waarin we alles al (denken te) weten. Magie is van alle tijden, waaghalzerij, krachtvertoon en erotiek ook. En zo zit je middenin die emoties te genieten!
Het was fijn om dit te ervaren met Jolande, Tiia en Mathijs – en diverse vrienden uit de worstelwereld want ook zij gaven acte de presence.
Bijzonder deze keer is dat we het steilewandrijden van Henny Kroeze voor het eerst en het laatst meemaakten…
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M5 en 22mm lens.
