Hoezo lief en onschuldig???
Je zult maar op een rustige, zonnige dag door de natuur wandelen en ineens oog in oog staan met dit stelletje struikrovers!
Wegwezen, help, terug naar de veilige stad…
Bron: tijdschrift van het Zuidhollands Landschap / Harry Fiolet
Gisteren heeft Jolande de nieuwe body van Yana Yentl gevuld. Een body is alleen maar een “zak” van textiel en moet opgevuld worden met spul dat voor een goed “lichamelijk” gevoel zorgt.
Vervolgens worden armen, beentjes en het hoofd erop gemonteerd en zeker met babykleertjes aan is ze net echt…
O ja, noem ons niet opa en oma!
Ja, hackers zijn dichterbij dan je denkt!
Zelfs in Brielle, waar het sinds de Watergeuzen toch behoorlijk rustig is kom je er zomaar een tegen; een multi-hacker nog wel…
Klik om hem beter te bekijken!
Tja, het kan niet op aan het einde van 2004…
Dit is een ludieke manier om iets van de daken te schreeuwen!
Dat lijkt nog harstikke duur om zo’n beest te laten klonen!
Dat is het natuurlijk ook, vergeleken met Apollo, die we voor 100 oude guldens – zij het zonder balletjes – uit het asiel mochten meenemen.
Maar je moet wel goed rekenen: als het beestje 100% de oude is, dan zijn ook z’n negen levens aanwezig.
En zo komt je nieuwe knuffel voor slechts 4.155 euroos per leven uit de reageerbuis!
Met realistisch getemperde verwachtingen vertrokken Jolande en ik naar Hannie Dekhuizen op 2e kerstdag; om “gewoon” te werken – wat ook inhield: bijspringen in de verzorging – en heel kleinschalig de clownerie te toetsen.
Een aantal geleerde zaken kwam heel goed uit: wat zien de oudjes snel of je speelt of echt bent! Een goede reden om heel puur jezelf te zijn…
En zo wilde ik beslist niet teveel hooi op m’n vork nemen.
Een “klassieke” scene, waarin ik “onzichtbaar” en “stiekem” een krukje uit een volle huiskamer weghaalde ging prima: de emoties, oorzaken en gevolgen kon ik goed uitbeelden. En reageren op het overwachte: een mevrouw vond het helemaal niet leuk (de act of het weghalen van iets uit “haar” huis???) en gaf flink tegenspel (tot vermaak van de anderen, dat wel…) Ze beet me een enorme Franse slagzin toe, die ik niet kon verstaan, maar eindigde op “IMBECILE!”
Oei, toen weer iets anders geprobeerd… De fant-zonder-oli was bij enkelen een succes; het lieve egeltje deed het bijna overal perfect: het beestje mocht overal wel blijven – op een persoon na, die (toen ik niet keek) het diertje met een boog door de kamer gooide. Na terugzetten keek ik stiekem en was getuige van weer een luchtreis van de onschuldige knuffel…
Geluidsprikkels met een muziekdoosje waren heel boeiend: sommige mensen zijn zo ver weg, dat reacties moeilijk te herleiden zijn: van de muziek of niet…
Na een muziekje samen met een mevrouw gedraaid te hebben (zij de slinger!) hoorde ik even later een mevrouw aan de andere kant van de tafel het muziekje (uit Sound of Music) plotseling euriën. Fantastisch: ik had het van haar absoluut niet verwacht!
Aan het einde van deze dag voelt het goed ietsje geclownt te hebben; ik weet ook dat er nog heel, heel veel te leren valt!
Vandaag een poging gedaan om de 2e hands knuffels om te toveren tot handpoppen.
Dat lukte redelijk met de papegaai: je kunt zelfs met je vingers tot in z’n snavel komen.
Maar de olifant was een heel ander beest: het was een electronisch apparaat met alleen een velletje er over… Na het uit elkaar halen bleven deze delen over!
Ik besloot het lege vel de “fant” te noemen en toen ik met 2 vingers in z’n slurf en een vinger in ieder flapoor gekke gebaren kon trekken kreeg ik er een beetje vertrouwen in. Ja, dit object mocht mee in de koffer!
De dag na het bekende “Gouda bij kaarslicht” gebeurde er iets anders op de markt in Gouda: ook met licht, maar dan onverwacht – en ook hier werd je heel stil van…
Toen Jolande op maandag van haar sportles terugkwam riep ze: “ga mee naar de stad, dit moet je zien!”.
Ook Leos raakte benieuwd en met ons drietjes liepen we naar het centrum door de lichte vrieskou om daar verrast te worden door een fascinerend schouwspel…
Was dit het Middeleeuwse Goudse stadhuis???
Of was dit iets uit 101 nacht???
Hoe moderne techniek en creatief denken voor iets buitengewoons kunnen zorgen – en dat dan eens niet via de computer, maar gewoon in het “echt”, op het plein!
Ieder jaar weer een uitdaging: een goed kaartje maken voor vrienden, bekenden en familie.
Na de traditionele trage start kwam het creatief proces op gang en hier onder staat het resultaat.
Het “winnende” idee dit jaar komt van Jolande (ook prominent in beeld in een warmere periode) en de sublieme uitvoering rolde uit de handen van Mathijs.
Op zaterdag 18 december hebben Jolande en ik onze eerste spulletjes voor de clownerie gekocht. Het was zo’n heerlijke dag, waarop we niet zo heel veel “verplichte” dingen te doen hadden en alle tijd voor de leuke, creatieve dingen konden nemen.
We begonnen het winkelen op de Lange Groenendaal, waar we in een speciaal winkeltje met allerlei leuke dingen de speeldoosjes vonden die we zochten: heel klein met een hendeltje om aan te draaien. Als je het doosje ergens op zet dat als klankkast dient, dan klinkt het verrassend helder en mooi.
Daarna doorgelopen langs de Hoge Gouwe naar een filiaal van de kringloopwinkel op zoek naar… geinige, bruikbare dingen. En die vonden we in de vorm van grappige knuffels en zelfs een dolfijnen-handpop. Aan de Kattensingel stonden nog meer oude spullen. In een mand met 2e-hands knuffels woonden zelfs 2 HP-tuxen! Was Linux al zo ingeburgerd dat de knuffels aan een 2e leven toe
waren??? Of zo onbekend en onbemind…
En daar, in een groot rek met allemaal koffers en tassen stond ‘ie dan: de echte, ware clownskoffer. Of niet? Sommige dingen zijn heel bijzonder, maar misschien toch niet helemaal perfect… of gewoon wat aan de grote kant.
Maar ja, het was wel een bijzonder ding: een wat exotisch motiefje en geel leer op de hoeken. Langzaam groeide er iets tussen de koffer en mij: ik moest wel even over een weerstand heen: zo’n koffer is lastig op te bergen en ik weet allang niet meer hoe vaak ik Jolande’s koffer verplaatst heb…
Ik haalde het bonte ding uit het rek en het neerzetten op de tegels gaf al een beetje het gevoel niet zomaar iets in handen te hebben: het voelde apart en ik wist dat ik er iets mee zou kunnen. Ik kocht ‘m!
Een boel andere spulletjes pasten natuurlijk in dat grote ding en zo liep ik ermee over straat. Jolande vroeg of ik de koffer eerst naar huis wilde brengen, maar nee: het bakbeest moest mee de drukke stad in voor boodschappen en een lekkere lunch.
Nou, het werd heel leuk: de act met de koffer begon te groeien. In een winkel waar Jolande een prachtige, echte Jola-jas kocht deed ik de truc al en mensen vonden het leuk. Op de markt kreeg ik veel meer aanspraak dan normaal met een boodschappentasje! Jolande hield af en toe haar hart vast of ik niet te idioot zou gaan doen – vooral toen ik een winkel met heel breekbare dingen binnenstapte en toen ik bij de ijzerwinkel zei dat de net gekochte tochtstrip van 2 meter lang in de koffer moest…
Ik vertelde dat de koffer uit 101 nacht kwam. “1001 bedoel je zeker”, zeiden mensen dan. “Nee, 101; je moet ergens beginnen!”
Thuisgekomen deed ik het mysterieuze ding open en zette de gekochte knuffels er in. Prachtig. Het duurde niet lang of er lag nog een knuffel bij: eentje met een echt bewegende staart… Het was Maks, die zijn poezenvelletje tussen de olifanten, dolfijnen en papegaaien vleide!