Zonder polaroid filter zie je vooral reflecties. Met de camera nog meer dan met het oog.

Als je het filter draait doven de reflecties langzaam uit tot ze bijna helemaal verdwenen zijn.

Zie hier het verbluffende effect van een polariserend filter. Dat is een materiaal dat lichtstralen maar in één richting doorlaat.
Op de eerste foto zie je alle licht dat op het glas valt; de camera ziet dat ook en lijkt het liefst de reflecties te volgen van de kaarten op het raam. Maar het steeds meer indraaien van het filter tot 90° stopt steeds meer van de “wilde” lichtstralen en laat alleen licht uit één richting door. Dit effect krijg je ook boven water: met zo’n filter kun je veel beter in het water kijken en de vissen en planten zien!
Een gevolg van het wegfilteren van licht zie je op de muur: het glas springt er niet meer zo uit en de belichtingstijd wordt langer (hier zelfs het dubbele!). Zo komt ook meer licht van de omgeving op de foto terecht.
Klik op de plaatjes voor een grotere versie!

Het KPN gebouw in Capelle a/d IJssel zoals je dat met het blote oog ook kunt zien. Niets mee aan de hand, toch?

En nu met het polarizerend filter: ineens lichten 2 ramen op! Dat blijken de einden van gangen te zijn, de enige die niet behandeld zijn met een laag, die straling tegenhoudt!

Op een vuilniszak met hooi voor het konijn bewoog ineens iets… Het bleek een nachtvlinder, wiens rust bruut werd verstoord door ons. Omdat het diertje een beetje slaapdronken (of erg voorzichtig) was had ik wel de tijd om de camera te pakken. Langzaamaan kroop het monstertje achteruit, naar de beschermende plooien van de zak, maar ik wilde toch eerst een prentje. De tweede foto is een uitsnede, die ik verscherpt heb (wat iets selectiever had gemoeten) met de Gimp. Klik op onderstaande plaatjes voor een grotere versie en schrik niet!

Hee, wat zit daar op die vuilniszak? Het beweegt een beetje???

Van dichtbij ziet zo’n onschuldig vlindertje er toch wat angstaanjagend uit!

Hoe doet de CrystalVue Sharpshooter het als macro-lens? Hieronder zie je twee plaatjes van de eerste pogingen. Eerder heb ik geprobeerd op grotere afstand te werken, maar dat mislukte omdat ik stond te trillen op mijn benen. Niet van de koffie, maar van mezelf want het lukt gewoon niet om zo’n combinatie stil te houden!
Kortom: ik ga op zoek naar iets statief-achtigs of een “rijstzak”. Waar gebruik je deze combinatie voor? Om afstand te kunnen nemen, want voor je het weet jaag je het doel weg… Een grote libelle laat me wel tot op 4 centimeter naderen, maar dat zie ik een vlieg nog niet doen! Kortom: ik heb er weer een nieuwe mogelijkheid voor fotografie bij!
Klik op onderstaande plaatjes voor een grotere versie!

Viooltjes op 4 meter afstand, genomen door een ruit. 58mm, 1/80

Cactus in de vensterbank met wat tegenlicht genomen. De afstand was ongeveer 1 meter; 49mm, 1/30, zelf-timer

Dat is snel: dinsdag besteld in Amerika en op zaterdag al in huis: mijn nieuwe telescoopje, dat ook makkelijk op de adapter van mijn Canon A80 geschroefd kan worden met voor en achter 37mm schroefdraad. Die camera heb ik omdat ‘ie overal mee naar toe kan; dat ik geen telelens kan monteren was uit mijn hoofd gezet.
Maar nu wilde ik toch dingen dichterbij halen… en besloot geen duizenden euros in een luxe scoop te steken, maar eenvoudig te beginnen. En dat werd dit leuke apparaatje, waar ik nu mee ga leren werken. Voor bijzonderheden kun je hier kijken.
Onderstaande foto’s heb ik met Jolande’s Praktica geschoten!

De kleine krachtpatser van voren

Met het uitgeklapte display van de A80

Hier zie je de combinatie beter in perspectief

Diverse plaatjes uit de Nederlandse natuur. Een aantal zijn genomen in de ruige plantengroei van dit beschermde natuurgebied. Het hoogtepunt was echter toch om bij aalscholvers op de tak te zitten, zo dichtbij leken we te komen – dankzij hulpmiddelen, dat wel…
Klik op de foto’s voor een vergroting!

Veel van deze kleine schoonheden vlogen rond en gaven meestal net te weinig tijd voor een foto als ze stil zaten

Is het een vlindertje of een mot? In ieder geval is ‘ie behoorlijk schuw en wil niet zomaar op de foto!

Veel planten schoten zaad en pluizen, zoals deze distel

Het was een bijzonder productieve avond voor rode torretjes, zie maar:

Een hete avond was het voor rode torren met heel lange voelsprieten. Je zag ze overal op aren en halmen, vooral op deze brede. Let vooral op het acrobatisch achtereind van het mannetje

Acrobatische toeren uithalen op een lang, dun en buigbaar aartje, niet het ideale echtelijke bed, maar ja, als je van avontuur houdt…

Hier dan een pikante close-up van een romantisch rode-torren stel.

Maar uiteraard was er nog veel meer te zien:

Schaatsenrijder op het water met de spiegeling van de wolken. Let ook op de heel kleine insecten die ik pas op de foto zag…

Als laatste prentje van de avond geen planten of dieren, maar de lucht…

Met grote klappen klimt een aalscholver uit het water. Genomen met mijn Canon A80 met 2x converter lens… helaas niet genoeg voor deze afstand!

Maar toch, het hoogtepunt van de avond was het kijken naar de aalscholvers in de bomen en op het water.
Dat ging niet zo geweldig met m’n kleine cameraatje, maar door de telescoop van Ben van den Broek ging dat geweldig!

Kijk, dat kan met een Swarovsky en 20x vergroting (en de A80 op maximaal). Zo kun je wel heel dichtbij komen!

Hier vergroot de telescoop wel 40x en de camera staat op 69mm. De bevestiging van de A80 was goed, maar het werd (mede door de sterke vergroting) al een beetje donker. Maar toch: fantastisch dichtbij!

Nog een prent van deze aalscholver, die zich misschien niet bewust is van 3 mensen in een schuilhut met een superieur stuk optiek. Zo goed ziet zelfs een vogel niet…

Vandaag heb ik net de trein gemist. Ik zag de deuren dichtgaan en kon geen reuzensprong meer maken. Jammer, vooral omdat Jolande in die trein zat en we graag samen wilden reizen… Ik zag haar zitten achter een raampje van de wegrijdende trein…

Maar gelukkig was het goed weer: de temperatuur was redelijk en een zonnetje deed z’n best om door te breken. Ik zocht een bankje op en vond in mijn tas wat te lezen.
Ineens zag ik wat fladderen. Maar het was ook ineens weer weg.
Wat kon dat zijn??? Een beetje alert wachtte ik tot het weer gebeurde.

En daar zag ik een meesje zitten, vrij dicht bij. Het diertje vloog op en… verdween. Toen zag ik een gaatje in een lichtmast en vermoedde een nest. Maar zou dat echt kunnen, gewoon in zo’n ijzeren paal???

En ja hoor: daar kwam het ijverige diertje weer te voorschijn. Gelukkig had ik de camera bij me met de teleconverter en hoefde ik niet lang te wachten: in een langgerekte blauwe streep zoefde het meesje de onverwachte woning binnen en *knip* ik had ‘m.
Al snel was het voedsel afgegeven en vloog het beestje weer uit voor de volgende lading en *knip* ik had ‘m weer.

Natuurlijk was ik graag met Jolande samen getreind, maar deze korte ontmoeting voelde toch ook als een cadeautje!

Fietsend langs drassige weilanden bij het laagste punt van Nederland kom ik regelmatig kieviten tegen en ik ben helemaal weg van ze: ik hoor ze en zie ze broeden of voedsel zoeken, maar het stuntvliegen van ze is fabelachtig!

Soms vliegen ze in formatie, dan weer alleen storten ze naar de grond en trekken op het laatste nippertje weer op. Met hun bravour jagen ze ook veel grotere vogels uit hun broedgebied weg.
En een keer, toen ik mij een hele piet voelde met 30 km/uur op mijn fietsje hield zo’n vogel even een beetje in en vloog vlak voor me langs. Even keken we elkaar in de ogen; toen stuntte het zwartwitte diertje er weer vandoor en voelde ik me gelukzalig op m’n plekkie gezet. Wat een beest!

Foto van Arie van den Hout

Het werd na twee jaren wel eens tijd voor een nieuwe tuin… We zagen er een beetje tegenop om alles zelf uit te voeren – dan ben je wel heel veel avonden druk en daarna moet er nog een schuur gebouwd worden, etc.
Dus gingen we op zoek naar een goede hovenier… en vonden Arjan van Vliet.

Maandag 11 april begon het werk en aan het eind van de vrijdag was er een prachtig stukje vakwerk opgeleverd – een tuin waar we heel blij mee zijn en nog veel gelukkige uren in zullen beleven!

Naast kleine groenstrookjes en de meest luxe natuurstenen kattenbak bestaat de bestrating uit
Saxum Casa tegeltjes en panelen Travertin, een prachtige natuursteen.

Kijk mee met de geschiedenis van onze tuin.

Op donderdag vertelde collega Jurgen dat hij een schildpad gezien had in de buurt van Rotterdam Alexander. Bijzonder!
“Een waterschildpad”, ging onze verder wel betrouwbare collega verder. Een toen geloofde ik het ineens niet meer: een waterschildpad in Nederland? Hoe overleeft zo’n beest de Hollandse winter – kort geleden had nog flink gevroren!
En wat valt er nou te eten in ons poldertje voor zo’n beest dat in warmere oorden allerlei dierlijk voedsel weet op te scharrelen?
Nee, eigenlijk kon ik het niet helemaal geloven. Maar, door de aanwezigheid van een elektriciteitscentrale zou het water misschien warm genoeg zijn?

De volgende dag zouden we gaan kijken. Die dag was het… 1 april!
Met z’n vieren togen we naar Alexander; natuurlijk was het een grap, maar het was prachtig weer en we wilden ook nog even winkelen, dus de dag kon toch al niet stuk. Onderweg klonken er ludieke dreigementen, Jurgen hoorde zich al door drie man het water in jonassen als het niet waar was…

Maar wat bleek: HET WAS WAAR! Op een waterbuis zat een flinke moerasschildpad lekker te zonnen. Het beest was erg schuw en trok al gauw een baantje toen hij ons zag – maar kwam al weer boven om adem te halen en ons van een afstandje te bekijken.
In het zonnetje, tussen het riet turend naar het exotische beest waanden we ons even in een ander land…
Foto’s van Philip van Geens

Hoezo geen echte winter 2004/2005???
Eigenlijk onverwacht werd het plotseling koud, ging het vriezen en zag je overal de mooiste tafereeltjes opduiken, van winterlandschap tot ijskristalletjes.
Even snel als ie kwam verdween Koning Winter weer, maar ik had de tijd voor een paar mooie plaatjes.