3557Uit m’n dak met een Entendach

posted by Aar on mei 29th, 2016

Stukje bij beetje ging de Dyane er beter uitzien na alle werkzaamheden van de afgelopen tijd en het zwaar versleten dakje werd steeds meer een doorn in het oog. Bovendien lekte er water door en dat bleef aan de achterkant precies staan langs de rand die voor de restauratie van de koets compleet weggeroest was. Dat kon geen toeval wezen en zo kwam een nieuw dak hoog op de verlanglijst.

Maar waar haal je een goed dak vandaan?
Een origineel lichtblauw canvas is uiteraard niet meer leverbaar, Leen (van LeenAPK) monteert vervangende daken met enige tegenzin (“klanten klagen dat na drie jaar de scheuren er in komen”) en op de vereniging hoorde ik ook niemand enthousiast worden… behalve Quinten die zijn dak ergens anders heeft gekocht, bij Das Entendach in Duitsland. Wel wat duurder, maar bijkans onverslijtbaar. En mooi! Tijdens een pauze in de Brabantrit was er ook een eend met een bordeauxrood dak te bewonderen uit deze stal, met buitensluiting zelfs…

Het was maar goed dat ik het dak van Quinten van dichtbij heb kunnen bekijken, want de website van http://www.dasentendach.de ziet er minder gelikt uit – jongere webontwerpers onder ons krijgen er spontaan roestende vullingen van in de kiezen. Het bleek ook nogal lastig om iemand daar te pakken te krijgen: response op email was niet zo vlot (bleek later te komen omdat Alexander op de Aveyron in Frankrijk was) en je moet de telefoon heel lang laten overgaan. Maar uiteindelijk lukte het om Alexander te spreken. Een marineblauw dak was geen probleem, alleen was er geen lichtgrijze binnenkantstof meer – dat werd dus de enige andere keuze: zwart.
Een afspraak was vervolgens snel gemaakt en zo kon ik me voorbereiden op een tochtje naar Düren: niet zo ver over grens en in de buurt van de Eifel. Een dag heen, dan een kampeerplekje zoeken en de volgende dag terug: een perfect uitje voor een gezonde Dyane.

Onder een waterig zonnetje reed m’n karretje Gouda uit richting oosten om ergens rond het middaguur te arriveren. Dat lukte zonder enig probleem en terwijl ik de huisnummers probeerde te ontcijferen aan de Fritz – Pley – Strasse sprong Alex de straat op en wees me naar zijn loods. Alex is het bewijs dat Duitsers wel gevoel voor humor hebben en al gauw kletsten we over van alles en nog wat en bewonderden de diverse stukjes al dan niet afgebouwde techniek om ons heen.

Het verwijderen en monteren van een dak op een Dyane is kinderspel… als alles klopt. Alex heeft een dakrand van een Dyane liggen voor de maten en locaties van de drukkers. Heel handig en de maten klopten precies maar de drukkers zaten net even op andere plekken op mijn karretje. En zo werden deze vakkundig verplaatst tot het hele dak perfect paste. Dit is precies de reden dat Alex liever geen dak wil opsturen en het graag zelf persoonlijk wil monteren.

Na het werk kletsten we nog wat na, bekeken een Acadiane waar nog flink aan gewerkt moet worden, de besteleend van Alex met lekkende Burton-benzineleiding en een heel bijzonder beestje: een Sherpa. Er zijn blijkbaar geen Mehari’s in Duitsland geleverd maar wel 250 Sherpa’s gebouwd waarvan er nog 25 schijnen te bestaan. Waaronder deze, die waarschijnlijk te koop komt…
Na succesvol een spontane vlaag van kooplust onderdrukt te hebben namen we afscheid en reed ik blij met het nieuwe dak de straat uit richting Nationalpark Eifel.

Op camping Rursee http://camping-rursee.de/ was ik de eerste daggast en later arriveerden nog 2 mensen op fietsvakantie en 2 campers. Werkelijk een perfecte plek om nog eens terug te komen om te wandelen of te kanoën in een verbluffend mooie natuur. De Dyane oogstte ook bewondering: niet alleen vanwege het dak maar ook om de rest want blijkbaar hebben er nooit veel van gereden in Duitsland. Bovendien is de beheerster een liefhebber van oude voertuigen; later dit jaar verwacht ze de Trabi- en Keverclub, een oude trekkervereniging en nog diverse andere liefhebbers van klassiekers. Vreemd genoeg kende ze de DET nog niet – maar nu wel!

De volgende dag heb ik de terugtocht opgeknipt: eerst een stuk over binnenwegen door de Eifel richting Belgische Ardennen en daarna de snelweg op naar Gouda. Dat eerste stuk was een bijzondere mengeling van natuurschoon, aardige mensen en herinnerpunten aan de Tweede Wereldoorlog, waaronder mijnenvelden waar je nog steeds niet in mag, een opvallende voorliefde voor Amerikaanse hamburgers en steaks en een begraafplaats voor uitsluitend Russen die tijdens de oorlog zijn omgekomen in kampen en werkplaatsen in de buurt:

Onderweg naar het westen passeerde ik eerst de Belgische grens en zonder het te weten ook weer de Duitse want het plaatsje Eupen is toch echt Duits:


Aan het einde van de middag arriveerde de Dyane na 600 kilometer met het fonkelnieuwe dak en een behoorlijk vermoeide chauffeur weer in Gouda. Het was een heerlijk uitje en het voelt nog steeds heel goed om gedaan te hebben!