Een van de belangrijkste steden uit de oudheid is nu weinig meer dan een door het bos slingerend restant van een kilometerslange stadsmuur. Er naast staat echter een van de best bewaarde tempels, opgedragen aan Zeus.
De foto’s zijn gemaakt met de Sony DSC-WX300 en EOS M met 18-200.
Tijdens de vakantie kwam het idee om iets met silhouetten te doen; vooral om de voorgrondstructuur weg te halen en vooral de omlijning te benadrukken. Deze beelden zijn geoogst:
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M en Tamron 18-200 lens.
In de buurt van het dorpje Sarıkemer zijn we op zoek geweest naar de ruïnes van Myus, ooit een belangrijke stad in de Romeinse tijd. Maar helaas, zwervend over onverharde paden langs de Menderes rivier en katoenvelden hebben we die plek niet gevonden. Wel hebben we genoten van het landschap met bijzondere rotsen:
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M en Tamron 18-200 lens.
Op deze vakantie hebben we veel meegemaakt en een aantal foto’s zijn al beland in andere artikelen. Dit zijn de “overigen”.
Een van de talloze hagedissen op de stenen muren langs de weg
Prachtig detail van een voorheen nog prachtiger pand dat we ooit graag wilden kopen
We slenteren graag door het prachtige Kuşadası…
In het najaar vind je talloze uitgebloeide bloemen
Maar heel veel bloemen bloeien juist in het najaar
Een bidsprinkhaan die onder een steen vandaan leek gesprongen
Deze hagedis is weer zo anders als de eerste in deze serie
Dit heet een osmancık en zat op onze muur. Erg nuttig want ze eten veel insecten. Wellicht is het een soort gekko?
Blik vanaf ons dakterras bij laaghangende zon. Een cruiseschip kiest de route tussen Turkije en het Griekse eiland Samos.
En nog even zwijmelen bij de avondhemel…
De eerste foto heeft Jolande geschoten met de Sony WX300 uit de auto; de overige foto’s zijn stilstaand of heel stilletjes geschoten met de EOS M.
Een van onze uitdagingen tijdens de afgelopen vakantie was om texturen of oppervlaktestructuren vast te leggen. Dit is mijn oogst!
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M en Tamron 18-200 lens.
Tijdens een lange road trip hebben we de oostkant van het Bafameer in Turkije verkend. Het is een onbekend gebied met veel natuurschoon, de kenmerkende rotsen uit dit gebied, steengroeves, originele dorpjes, nieuwsgierige bewoners, vele huisdieren op de weg, nog meer gaten in de weg zelf en zelfs een wandelroute naar eeuwenoude grotten met wandschilderingen – die we later een keer gaan verkennen.
Hier is een foto-impressie:
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M en Tamron 18-200 lens.
Ik ben dol op kip! En nog meer op kippen zelf:
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M en Tamron 18-200 lens.
Fijn dat er een complete maansverduistering aan komt! Als het dan ook nog een z.g. bloedmaan wordt en het hemellichaam extra groot verschijnt is het extra fijn. De nacht ervoor heb ik al wat proefopnames met de camera gemaakt in hoge verwachting van het spektakel.
Maar… dan worden we compleet gefopt door een bewolkte hemel in Turkije en gaat het wonder schuil achter een dun hoog wolkendekje. Nog pikanter is dat het fenomeen in Nederland wel te zien was!
Gelukkig heb ik de foto’s van de nacht ervoor nog:
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M camera en Tamron 18-200 lens.
Hangzak hangzak hangzak
Kiele kiele hangzak
Kiele kiele hopsasaHangzak hangzak hangzak
Kiele kiele hangzak
Kiele kiele hopsasa
Per acadiane naar Polen en terug.
Vorig jaar tijdens het Grenstreffen ben ik een beetje besmet geraakt met het Dyanevirus door mijn vroegere buurman Toon Kasbergen. Langzaamaan kreeg ik ook zin om zo’n leuk karretje op de kop te tikken en in een uiterste vlaag van zelfbeheersing… besloot ik eerst – weer samen met Toon – drie weken in zijn acadiane naar Torun en terug te reizen. Wat er geworden is van mijn dyanewens bewaar ik tot een volgende keer, nu eerst het avontuur van deze zomer.
We wilden een avontuurlijke vakantie, maar hebben wel een paar plaatsen in Duitsland uitgezocht die we graag wilden bezoeken. Met name de musea van Speyer en Sinsheim waren geweldig: alles wat je van techniek wil zien, van fiets tot concorde. En vele klassieke auto’s, waarvan ik de namen later in Polen niet mocht noemen (Citrofielen houden blijkbaar niet zo van andere merken?).
Via de Rijn (camping Loreleyblick is een aanrader!), en het snikhete zuiden van Duitsland kwamen we op camping Schloss Issigau. Hier kwamen we de eerste A-types tegen die ook op weg waren naar Polen: een Nederlands stel met een oranje Dyane en een Zwitsers stel met een blauwe 2CV, een prachtig zangerig accent en hun dochtertje Nadia die kennismaakte met mijn vriend Ulli de pluche groene krokodil.
Verder ging de reis in noordoostelijke richting, achteraf niet ver van waar een ander stukje klassieke techniek (een gepantserde stoomtrein uit 1945) onder een berg verstopt schijnt te zijn.
Het passeren van de grens was een bijzonder moment: nu waren we echt in oost Europa! De wegen waren redelijk goed en de rotondes (met grote borden over bijdragen uit een Europees fonds) waren zo ruim dat ze makkelijk in z’n drie te nemen waren. Mark had op Internet een geschikte camping gevonden in Znin, niet te ver van Torun en daarom een geschikte plek om te verzamelen en daar vandaan samen met andere Dyanevrienden het laatste stukje naar de grote bijeenkomst te rijden. Het bleek dat niet alleen Mark deze camping gevonden had, want behalve een stel Nederlandse Dyanes stonden er al vele eendachtigen, HY’s en andere mooie spullen uit allerlei landen. En er kwamen er steeds meer aangehobbeld. Een ouder stel dat al zo lang in Polen kwam dat ze zelfs de taal machtig waren kon honderduit hun boeiendste verhalen vertellen. Hun rust was wat jaren geleden ook al verstoord door een stel liefhebbers van iets, ik ben vergeten of het hondenfokkers, autoliefhebbers of andere exoten waren, maar ook die hebben dezelfde verhalen moeten horen.
En toen was de grote dag aangebroken dat iedereen z’n biezen pakte en richting Torun vertrok. Met een stoet Dyanes en HY-bussen togen we op weg. Dit keer was het oppassen geblazen met Poolse chauffeurs die slalommend onze colonne trachtten te passeren. Inschrijven in de moto-arena ging verrassend vlot en al heel snel konden we in de lange rij naar het terrein aansluiten.
De Polen hebben goed werk gedaan door een lekker groot terrein te kiezen tussen de moto-arena (voor het officiele gedeelte), een verhard deel voor catering en verkoop en aan de andere kant een vliegveld, waar je tegen een redelijk tarief een vlucht kon boeken om de bijeenkomst van boven te bekijken.
Iets minder goed was het aantal consumptiemuntjes: er waren teveel bezoekers, teveel muntjesverzamelaars of te weinig muntjesterugbrengers. Je stond zo lang in de rij dat je vanzelf dorst kreeg en de schaarse muntjes zo weer op raakten. Later in de week werden papieren muntjes bijgeprint, die hadden aanzienlijk minder verzamelwaarde.
En dan de auto’s waar het eigenlijk om ging en hun trotse eigenaren! De staat van onderhoud varieerde van absolute showconditie tot aan bedenkelijke niveaus maar bijna alles bleek rijwaardig. En rijden gebeurde dan ook: een van de meest kenmerkende dingen vond ik dat de hele dag en een aanzienlijk deel van de nacht eendmotortjes te horen waren van mensen die rondreden op het terrein. Sommige zoals de frietmobiel van Kris (een 2CV met een knots van een frietzak achterop) kwamen meerdere keren per dag voorbij. De echte kenners zoals Mark en Tycho wisten de bijzondere uitvoeringen feilloos te herkennen en dat vond ik erg leerzaam. Maar ook zij stonden af en toe te kijken bij iets bijzonders zoals een heuse bestelami. Een acaami dus of zo, een auto die Andre Citroen zelf niet bedacht heeft. Wel een uitzonderlijk knap stukje werk.
Mooi was ook het enthousiasme waarmee iedereen op zijn of haar eigen niveau met de techniek van de auto’s omging: van het meekijken met anderen tot even een motortje uit- en inbouwen. Alles kon en er waren momenten dat erg veel motorkappen open stonden. Of heten dat snavels?
Snavels, snuiters en poppenspelers waren er zeker: ik heb er enorm van genoten om samen met Boris Sparreboom een poppenspel te bedenken, te oefenen en op te voeren voor een zeer gemengd publiek in een uniek Citroen-decor.
We hebben enorm gemazzeld met het weer: het heeft nauwelijks geregend, het is niet te koud geweest (op een nacht na met sokken in de slaapzak…), niet te stormachtig op die grote vlakte en gelukkig ook niet te warm. Dat zou geen pretje geweest zijn… De fantastische wolkenluchten zijn me bijgebleven.
Overdag waren er diverse activiteiten, maar je kon ook naar de binnenstad tuffen. Torun is een prachtige Middeleeuwse stad die gelukkig goed door de oorlog heengekomen is.
Enkele supermarkten lagen op loopafstand; wij kozen ervoor om op de heenweg te lopen en op de terugweg een duim op te steken naar de onafgebroken voorbijkomende eendjes. Mooie mensen zijn het die eendliefhebbers: we hoefden nooit lang te wachten om mee te liften naar de camping, gebarend en pratend in allerlei talen over de unieke eigenschappen van alleen deze auto.
Veel sneller dan ik had verwacht was het evenement weer voorbij en stond de terugreis voor de deur. Door familieomstandigheden hebben wij gekozen voor een snelle route terug met redelijk veel kilometers per dag. Opvallend waren vooral de oneindige berken- en dennenbossen door west Polen, een gebied dat tot 1945 bij Duitsland hoorde. Regelmatig was er een akker en af en toe een dorpje. Er waren zo weinig bewoonde gebieden dat ik me afvroeg waarom die oorlog eigenlijk gevoerd is. De volgende gek die lebensraum nodig denkt te hebben moet je in een eend zetten en een paar dagen in dit gebied rondrijden. Dan bedenkt ie zich vast wel.
En toen waren we al snel weer thuis, het hoofd vol met herinneringen en de oren nog vol echoende tweecilindergeluiden. Ik heb groot respect gekregen voor dat stoere autootje en begrijp nu de onvoorwaardelijke liefde van de eigenaren. Twee dingen wil ik nog kwijt: eerst over de volgende bijeenkomst over twee jaren – helemaal in Portugal. Vlak na de reis van dit jaar leek het wat veel van het goede om zo ver te reizen… Maar na een paar weken begon er toch iets te kriebelen…
En ten tweede heb ik.. o nee dat zou ik voor een volgende keer bewaren…
En als bonus: een film, bestaande uit 2 delen: eerst een stukje 3x versnelde rondrit en daarna een time lapse van de uittocht naar de stad: