Toen ik een 67mm infrarood filter wilde bestellen eerder dit jaar was deze niet leverbaar, maar wel een variabel filter. Interessant en leerzaam!

Technisch is het een bijzonder ding: een combinatie van meerdere filters; voor de grotere golflengtes wordt een ND filter-deel ingezet zodat aan die kant van het spectrum merkbaar minder licht door het filter komt.

Een ander nadeel is dat het een groot filter is, zodat de zonnekap niet meer op de lens kan en de hoeveelheid ingevangen flare een eigen feestje maakt en de hele foto overneemt…

Hieronder heb ik steeds drietallen foto’s:

• Iedere golflengte: een foto zoals die in DxO opduikt na basis voorbewerking
• Daarna de foto na witbalans-instelling op een wolk (die wit hoort te zijn)
• En tenslotte na (niet al te grondige) bewerking in Nik

Meer details:

• 1e serie: zonder filter (= “broad spectrum”) + color efex Solarization BW1
• 2e serie: 530nm + color efex polarizer + contrast
• 3e serie: 680nm + silver efex deep landscape
• 4e serie: 830nm + silver efex met ingetogener prefix; de voorgaande overtreffen met contrasten vond ik niet mooi

De berg van Kuşadası is een geweldige blikvanger en een magneet voor mij en mijn camera.

Opkrabbelend van een onverwachte bronchitis had ik eindelijk weer zin om iets te doen en wilde even testen of het lichaam alweer een beetje herstellende is. Dus op m’n gemakkie de berg op met een leuk doel: infraroodprenten!

Twee lenzen mochten mee: de inmiddels onafscheidelijke 55mm en de 150mm Pentax-M. Die laatste deed het helaas minder fijn dan ik had gehoopt. Van de kortste Pentax-M lenzen weet ik al dat ze niet kunnen focussen met infrarood dus de oude klassiekers… ben ik inmiddels iets minder enthousiast over.

Hoe dan ook: met beide heb ik goede prenten kunnen schieten:

De foto’s zijn voorbewerkt met DxO en verder ontwikkeld in Nik Silver efex. Ik heb voor minder extreme contrasten gekozen dan ik eerder deed. Minder superzwart en -wit dus.

Een statief heb je om de camera of je object (of beide) netjes stabiel en op dezelfde plek te houden. Maar kun je ‘m ook gebruiken om de boel lekker in het honderd te gooien? Ikke wel:

De camera staat netjes stabiel op een statief. Daarvoor staat een ander statief met een macro-rail: zo’n ding om bij focus stacking te gebruiken door kleine stapjes van de camera af te bewegen (of er naar toe, in ieder geval in een rechte lijn).

In dit geval staat die rail overdwars en heb ik 120 beeldjes gemaakt waarin de pinguin steeds een paar tienden van een millimeter naar links kwam. Het resultaat ging door Zerene Stacker die voor dit gebruik uiteraard niet gemaakt is. Het resultaat was… aardig op z’n best. Met slechts 20% van de foto’s werden de stappen groter kreeg ik het bovenstaande effect.

OK, het is een beetje een uitlegfoto geworden, maar ik hou van de abstractie!

Deze dag pakten we ons autootje en tuften naar Serçin aan de oever van het Bafameer. Het was al een paar dagen droog en dus konden we goed de uiterwaarden in lopen.

Wat een bijzonder landschap is dat: woeste natuur met grote grazers en overal sporen van menselijke “beschaving”. Afval dus, wat klakkeloos gedumpt wordt. Toch is het fascinerend wat de natuur daar dan weer mee doet!

De foto’s zijn gemaakt met de Samsung A73 telefoon. Pas bij thuiskomst zag ik hoe lelijk de foto’s geworden zijn die digitaal op de foon zijn inge”zoomd”. Achteraf waren volle 108mp foto’s wellicht beter geweest, ondanks de veel heftiger jpeg-compressie. Deze telefoon en ik zijn nooit vrienden geworden…

Terwijl hun muizenhuis nog in de steigers staat, mochten Feyza en Hasan mee naar een echte fotostudio met drie reuzeflitsers en een knots van een camera.

De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7R2 camera en 55mm + 28-75mm lenzen. Echte, standaard studiolenzen dus 😉

Het grote, bijna frontale overzicht-licht werd vanaf de camera bestuurd, de beide kleine flitsers links en rechts flitsten mee. Op deze schaal hoef je geen softboxen of beauty-dishes te gebruiken…

En vooruit, dit de “making of”:

Iedere dag van de week is er wel ergens een markt, maar die van Selçuk is een van de grootste en best gesorteerde. En een tikkie voordeliger dan die van Kuşadası (maar dat zijn de meeste).

Voor 52frames is de uitdaging: straatfotografie. Kaassie dus, oftewel prijsschieten. Om mensen van dichtbij te portretteren is het soms de kunst onzichtbaar te zijn, maar soms ook juist aanwezig. Het is een gevoelsdingetje, waar clownerie-ervaringen goed van pas komen.

De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7R2 en Sony / Zeiss 55mm lens.

Het vierde kwartaal van ons 52 frames avontuur is begonnen – tot nog toe naar heel veel tevredenheid! Hier is die laatste serie van het jaar:

Als tegenlicht aan jouw kant staat is het dan meelicht? Dat terzijde – de fotouitdaging van deze week was “backlit” oftewel tegenlicht. Ik wilde weer experimenteren met laat licht dat door mooie groene bladeren schijnt maar het kwam er even niet van. Op een mooie avond tuften we met ons autootje naar een strand even voorbij Özdere en maakten daar onze prenten:

Het weekend waarin we 13 jaren getrouwd waren en ik ook nog eens m’n 63e levensjaar aantikte! En voor het eerst met ons splinternieuwe karretje konden reizen. Wat een feest!

We verbleven in Torrhebia dağ evi bij het hooggelegen meer Gölcük met een fantastisch uitzicht.

De foto’s zijn gemaakt met mijn breed-spectrum Sony A7R camera, Sony-Zeiss 55mm lens en Hoya R72 infraroodfilter. De meeste licht bewerkt met Photolab en sommigen wat heftiger met DxO.

Het is “Blue Moon” oftewel Blauwe Maan: het hemellichaam staat dan een stukkie dichter bij ons en lijkt dan groter (en feller). Doe ik dan mee aan de hype om dat ding te fotograferen? Nou nee, tenzij… er een kans is om een bijzonder beeld te schieten.

Nou daar is tie dan!

Is het bijzonder? Ach nee niet helemaal – beter dan dit gaat het niet met een 400mm lens. Geen idee waar het “blauw” in de naam vandaan komt; mijn blauw komt uit de witbalans-instelling waar ik uit balorigheid een slinger aan gaf.

Dan dat bijzondere beeld: dat had het kasteeltje bij ons voor de kust moeten worden met de maan er vlak boven zodat die nog groter lijkt. Maar dat zat er technisch even niet in, dit is het beste resultaat:

Op aanraden van velen heb ik de app “Photopills” gedownload, daarmee kun je een compositie van tevoren bekijken: de camera laat je beeld zien en over dat beeld “spoel” je de banen van hemellichamen vooruit. Zo kwam ik op het ideale moment: vanochtend iets over 06:00

Eenmaal met een slaperige kop het dak op geklommen met alle spullen bleek dat de app niet helemaal goed werkte omdat mijn samsung telefoon slecht gekalibreerd was. Bovendien werd het eigenlijk al te licht en zou de maan pas bij vol zonlicht ergens boven de kantelen hangen. Een herkansing komt er voorlopig niet want de baan van de maan verschuift echt heel veel per dag…

Maar het was wel erg lekker om op het bedauwde dakkie de zon te voelen opkomen en ik kreeg ook nog gezelschap van een erg atletische en aanhankelijke kat: een fijne start van de dag! En waarom zou ik niet nog een paar kiekjes schieten van de overbekende maar nooit vervelende vergezichten???

De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7R2 en Sigma 100-400 lens op statief.

En dan nog een toegift: de uitdaging van de week bij 52frames is “Edited By Someone Else” – dat bleek meer een uitdaging dan een alles-zelf-in-de-hand opdracht. Ik heb de originele foto van “onze” berg opgestuurd. Zie hier het origineel en de bewerkingen: