Zo dat werd tijd zeg: weer eens een aantal mensen op de foto zetten zonder mondkapjes. Ook weer een beetje spannend, maar prima gelukt. Organisator annex proefmodel Jolande ontkwam uiteraard ook niet aan het poseren:
Foto’s zijn gemaakt met de Sony A7R2 en Tamron 28-75mm lens; licht: camera-links een transparante plu met flits op 1/2 en 24mm; camera-rechts dicht bij de muur een flits op 1/8 en 50mm met een 20cm kap en grof rooster.
Ik ben het fotobewerkpakket DxO Photolab aan het testen. Omdat de beschikbare open source programma’s niet altijd doen wat ik wil – met name de raw bestanden van de Sony RX100 camera krijg ik niet niet zo goed als de jpg-bestanden die de camera zelf maakt. Met de raw foto’s van de Sony A7R2 lukt dat wel maar het kost zoveel tijd… Tijd die ik liever aan leukere dingen besteed. Zoals fotograferen 😉
Photolab is een geweldig product: gemaakt met de kennis van ontelbare camera’s en lenzen. Het kost weinig tijd om iets heel moois te maken van de ruwe upnames! Ik wil het ook kopen, maar… ze hebben geen versie voor Linux 🙁
Gelukkig heb ik nog een oud Macbookje om de probeerversie mee te gebruiken. Dat gaat… niet snel. Helemaal niet maar dat geeft niet. Ik krijg zo wel de perfecte smoes om het aanbod van Apple eens te bekijken. De nieuwe generatie M1 computers doet het geweldig goed met Photolab schijnt het. Zelfs de briljante “Deepprime” ruisonderdrukker zou daar vlotjes mee lopen. Hmmmm. Eerst maar eens wat resultaten laten zien!
Ik heb de Sony A7R2 camera gebruikt en de minst goede Pentax-M lens uit mijn collectie: de 40mm “pancake”. Met een adapter is die iets minder pannenkoekerig op een spiegelloze camera maar nog steeds redelijk klein en licht. Ik heb foto’s gemaakt met diverse diafragma’s: 2.8, 5.6, 8.0, 11 en zelfs 16. Om Photolab (die deze oude lens uiteraard niet herkent) lekker te laten stoeien met onscherpte, chromatische aberratie en een ruwe bokeh. Om het nog moeilijker te maken heb ik ook bij flink hoge ISO waardes gefotografeerd. Snelle conclusie: ik ben zwaar onder de indruk!
Stuk voor stuk zijn de resultaten met de bewerking van de raw bestanden mooier geworden dan de jpg prenten van de camera zelf. Ik ben blij en tevreden. En ga even de spaarpot omdraaien 😉
Vandaag heb ik een prikkie gekregen in een grote hal met prikkers. En wat er daarna allemaal met me gebeurde…
Ik heb nieuwe schoenen en ben er heel blij mee. Geen sandalen maar wat steviger exemplaren waar flink mee gewandeld kan worden. Dat heb ik gedaan en… geen moment last van de voeten gekregen ondanks de nieuwigheid!
De route voerde langs het NS station, van Bergen Eisendoornpark, Winterdijk, Groenhoven, een stukje langs de A12 en via Reeuwijk langs de Breevaart weer naar huis. Volgens Google 13 kilometertjes. Een paar beelden?
Dit is de route volgens die grote internetboer die alles weet:
De foto’s zijn gemaakt met de Sony RX100 en nabewerkt in DxO PhotoLab. Omdat die laatste zo’n goeie ruisonderdrukking heeft heb ik de iso-instelling tijdens het fotograferen losgelaten ipv deze heel krampachtig zo laag mogelijk te houden.
Tijdens mijn pogingen om een klaproos met zoveel mogelijk dieptewerking en roodtinten op de foto te zetten, verdween de hele bloem plots uit mijn zoeker. Een paar keer door een windvlaag en vervolgens door… een hommelkoningin!
Tijdens de warme dagen in juni verlangden de natuur en wij naar een verfrissend buitje. Er kwam een vrij lange nachtelijke stortbui met grote druppels en zonder wind. Een donker geraas klonk langdurig op ons dak in de vroege ochtenduren…
Daarna nam de zon de regie weer over en deed haar best om alle water weer te verdampen. Dat lukte heel aardig, maar voordat de droogklus erop zat kwam ik met de camera naar buiten om dit vast te leggen:
De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7R2 en 90mm macrolens. En nabewerkt met DxO photolab. Fijn pakket, de evaluatie maakt me best wel gelukkig 😉
Ik daag je uit om te bedenken wat je op de volgende foto ziet:
Lekker abstract als je van dichtbij kijkt! Je ziet een ei. Maar een met witte vlekken, die gekomen zijn door wat azijn toe te voegen aan het water waarin deze is gekookt. Om kalk uit het pannetje te halen – wat prima werkte. Maar ook de kalkachtige eierschaal veranderde een beetje. Boeiend hoe niet-glad deze schaal eigenlijk is!
Tenslotte het hele ei nog een keer. De camera en ikzelf zitten wat met de juiste kleureninstellingen te klooien 🙁
De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7R2 en 90mm macrolens. En natuurlijk licht.
Nou ja verduistering… een happie uit de zon.
Want wie heeft gemerkt dat het een beetje donkerder werd tussen de middag? Ikzelf niet maar gelukkig was de gedeeltelijke zonsverduistering netjes aangekondigd.
Hoe fotografeer je zoiets – dus zonder je ogen en camerasensor onherstelbaar te beschadigen? Op de eerste plaats alleen het schermpje gebruiken en dan proberen om het zo donker mogelijk te maken: liefst een lasglas en als je dat niet (meer, zoals ik) hebt: diafragma dichtknijpen, donker filter op de lens en om de sensor nog iets te beschermen de kortste sluitertijd. En laagste iso voor de fotokwaliteit.
Zelfs dan nog wordt het te licht en te heet: dus goed voorbereiden, de zon in, klikken en weer wegwezen. En dan krijg je dit:
Oftewel: heerlijke momenten om te slenteren, pootje te baden en momenten te kieken.
De foto’s zijn gemaakt met de heerlijk compacte Sony RX100 met een raw nabewerking in DxO PhotoLab. Die proefversie ga ik wellicht omzetten in een “echte”!
Ja ja ja natuuuurlijk. Iedereen is bijzonder en sommigen zijn uniek. Waarom ik niet?
Tijdens ons leven proberen talloze media het er in te rammen: zorg dat je uniek bent, dat er maar 1 van jou is, dat je speciaal bent, anders dan al die anderen. Om daarbij te helpen worden er spullen en diensten aangeboden – en verkocht, gelet op het aantal mensen dat in de persoonlijke verzorging werkt en verdiend (meer dan “normale” winkels lijkt het soms in het straatbeeld).
Tel daarbij op hoeveel “bijzondere” voedingsystemen, cosmeticalijnen, workshops, sportscholen, etc. er zijn. En dan nog eens een partij hebbedingetjes van luxe merkartikelen tot hele Suezkanalen vol containerschepen met zooi uit verre landen. Dat gaat dus wel lukken, dat uniek worden. Daar is niemand uniek in.
Maar… is dat wel zo’n kunst? Minder dan je denkt want degenen die jou willen helpen uniek te worden hebben er baat bij dat je al uniek bent. Dat doen ze o.a. door jouw surfgedrag op de computer in kaart te brengen. Alles wat je ooit bekeken hebt wordt vastgelegd en… zelfs als je braaf alle cookies weigert opgeslagen in profielen..
Wat is er dan allemaal over je bekend? En waarom krijg je van Aliexpress meer korting als je met je mobieltje surft dan met een gewone computer? Laat ik me maar even beperken tot de informatie die je alleen al weggeeft als je op Internet zwerft. Rond die basisgegevens is een mooi blogartikel over fingerprinting geschreven door XS4all.
Dan… het moment van de waarheid… hoe uniek ben ikzelf op Internet? Je bent van harte uitgenodigd om ook een test te doen bij Am I Unique – en schrik niet… Ik schrok een beetje. Als kind kreeg ik al regelmatig te horen “Ie bint ’n aparte”. Da’s blijkbaar nog steeds zo… Anoniem blijven is best wel een dingetje…
Ai ik was er a bang voor… En dit is nog maar de “vaste” computer: een Raspberry Pi 400. Een browser die 41% gebruikt en een taal van 76% – maar versies en andere bijzonderheden doen het…
Oef… dit is de Android tablet. Staat op Nederlands en dat doet al veel. Maar het wordt erger:
De browser stuurt de rest van de ingestelde talen ook mee en dan zie je: Nederlands, Turks, Brits-Engels, Amerikaans-Engels en Duits. Dat hebben minder dan 0,01% van de anderen ook. Zelfs als men niet naar softwareversies kijkt ben ik er al een uit duizenden. Met zoveel bevestiging heb ik zelfs mijn Lief daarvoor niet nodig 🙁