Dit museum moet je gezien hebben om een beeld van de Eerste Wereldoorlog in West-Vlaanderen te krijgen. Heel veel aspecten van de oorlog zijn pakkend in beeld gebracht; zelfs Britse en Duitse loopgraven zijn nagebouwd.. Ik heb niet veel foto’s gemaakt maar ik wil er toch een paar laten zien:

Het museum laat zien hoe in het begin de soldaten felgekleurde uniformen en mooie zachte mutsen droegen. Dat veranderde snel in aarde-achtige kleuren en stalen helmen. Ook droegen soldaten in het begin nog wapens die middeleeuws overkomen: kijk maar naar deze twee foto’s:

In de praktijk was het nogal moeilijk om de loopgraven van de tegenstander te bereiken, onder andere door prikkeldraad. Een formidabel defensief “wapen” dat moeilijk aan te pakken was. Als je er granaten in schoot dan vloog de hele bos de hoogte in en kwam nog erger verward weer naar beneden. De Britten hadden onderstaande draadknipper die naast de bajonet op een geweer werd gezet. Beschikbaar in minimaal 4 soorten die allemaal anders waren zodat veel soldaten het ding aan de verkeerde kant of ondersteboven hadden en daardoor nog kwetsbaarder werden…

Het was een oorlog van loopgraven en kanonnen. Die laatste waren ook weer een uitgesproken defensief wapen want vooral aanvallers die de relatieve veiligheid van de loopgraven verlieten waren kwetsbaar. Onderstaand kanon zal niet eenvoudig door de plakkerige kleiblubber vervoerd zijn:

En dan het meest bizarre deel van het museum: vitrinekasten met granaten in alle kleuren, maten, soorten en vormen. Als ware het een winkel met mooie spulletjes pronken hier deze dodelijke projectielen:

Als je goed kijkt dan blijken de meeste van deze granaten sporen van “trekken” te hebben: ze zijn ooit afgevuurd maar als blindgangers neergekomen en later ontmanteld. Miljoenen blindgangers waren er, die nog jarenlang slachtoffers maakten onder boeren en voorbijgangers. De eerste jaren na de oorlog brachten de akkers weinig op, mede door de grote hoeveelheden gifstoffen. Pas na lange tijd kon er weer enigszins veilig en rendabel geboerd worden. Tegen de tijd dat ook middeleeuwse steden weer herbouwd waren naar origineel model in de twintiger jaren…

Tijdens onze korte vakantie in Ieper in Vlaanderen hebben we een rondleiding langs bijzondere punten en slagvelden gemaakt met Pieter, een geweldige gids. Merkwaardig hoe weinig wij Hollanders van de 1e Wereldoorlog weten. Wat we wel wisten is dat het een ongelooflijke poel des doods was. Beroemd geworden is het gedicht “In Flanders Fields” van de legerarts John McCrae:

In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.

De ochtend was prachtig: een zacht maar weldadig zonnetje dat de oude haven van Hoorn in een heerlijk licht zette. Langzaam voeren we weg en door het heldere weer waren zelfs wat gebouwen aan de overkant te zien.

Maar… we hadden een windje schuin achter dat iets sneller ging dan wij en zo ontstond eerst een schitterende wolkenlucht en daarna ging de grote hemelkraan open. De wind speelde met de boot zodat we aardig heen en weer gingen. Stampen kon het bootje ook… De overkant vervaagde door de talloze regendruppels die tussen ons en de oever vielen. Gelukkig zonder incidenten en met de magen nog gevuld arriveerden we in de Bataviahaven.

Tenslotte verdween de regen en kon ik droog naar de dichtsbijzijnde bushalte lopen. Toon voer een stukje terug om aan te leggen bij de Oostvaardersplassen.

De foto’s zijn gemaakt met de Sony RX100 en sprankelen dankzij DxO Photolab.

Ik ben met de trein naar Hoorn gereisd om de volgende dag met sleepboot Dora het Markermeer over te steken. Heerlijk gegeten in de stad en uitstekend geslapen aan boord. En natuurlijk genoten van de oude gebouwen en de haven. Veel beroemde mensen uit de Vaderlandse geschiedenis komen hier vandaan en veel herinnert nog aan de glorietijd van de VOC.

De foto’s zijn gemaakt met de Sony RX100

Al een paar dagen had ik kriebeltjes om met de klassieke Pentax-M 85mm op mijn Sony camera de stad in te gaan en vandaag voelde dat helemaal goed. Zie hieronder de oogst; ik heb enkele foto’s bewerkt met Silver Efex – dat is een hulpprogramma van Nik om bijzondere zwart-wit conversies te doen. Zelfs antieke camera-types en rolfilms kun je ermee simuleren. De resultaten zijn dan zelfs beter dan met een zwartwit film schieten en die inscannen. Ik ben blij – en ga Efex waarschijnlijk aanschaffen om nog veel vaker blij te worden 😉

Een prachtige en bijzondere rups bewoog langzaam over de tegels in de tuin. Het blijkt de rups van een plakker te zijn, een soort nachtvlinder. Zie de website van de Vlinderstichting. Tijd genoeg om de camera erbij te pakken en een serie prenten te schieten om te gaan stacken. Dat laatste werd nog een beetje lastig omdat het beestje wel stil zat, maar net niet helemaal. Daarom zien enkele haren er dubbel uit op deze foto’s:

De foto’s zijn gemaakt met Sony A7R2 / 90mm macrolens / statief en macrorail / Zerene stacker / DxO Photolab

Fietstochtje van Gouda naar de Zevenhuizerplas en daar een eindje gewandeld met m’n cameraatje. Geen echt zeldzame vogels zoals het woudaapje kunnen kieken, maar het was een heerlijk uitje!

De foto’s zijn gemaakt met de Sony A7R2 en Sigma 100-400 lens.

Ook uit de oude doos: een zwart-wit rolfilm van de Rotterdamse havendagen, ergens rond 2009 gemaakt met mijn Pentax-ME Super en Pentax-M lenzen. En tenslotte met een speciale scanner gedigitaliseerd.

Wat een heerlijke sfeer zit er in die foto’s: zin om weer eens een rolfilmpje te kopen!