5817Naar Kroatie: dag 5 = Berchtesgaden

posted by Aar on juli 23rd, 2019

Na een goede nacht slaap was het meteen kneiterwarm deze ochtend. Zelfs voor het ontbijt ben ik maar even in de schaduw van de kathedraal gaan zitten:

Het was toch nog een flink eindje rijden naar de Obersalzberg. Wel een mooie route met de Alpen aan een kant en regelmatig een mooi vergezicht en water aan de andere. Het dorpje Berchtesgaden barstte van de toeristen en ineens was duidelijk waarom ik hier geen kampeerplek heb kunnen vinden. Na het dorpje zelf moest het Dyaantje pas echt aan de bak: het is steil naar de Obersalzberg. Een paar stukjes in de 3e versnelling, vrij veel in de 2e en behoorlijk veel in de eerste!

Aangekomen bij de Dokumentation Obersalzberg bleek het al erg druk en ik heb de Dyane maar ergens in het bos geparkeerd bij auto’s van wandelaars. Dat werd ik later die dag zelf ook.

Het herinnerings- en documentatiecentrum is goed opgezet en weet precies de verbazing op te roepen wat er hier en verderop in het Derde rijk gebeurd is, hoe mensen dachten en handelden en naar hun tijd en de toekomst keken. Zelfs als je al veel weet van de nazitijd val je van de ene verbijstering in de andere. Van die momenten dat je onmogelijk trots kan zijn om tot de menselijke soort te behoren. Dit zit blijkbaar in ons allemaal… Van een aantal dingen heb ik een foto gemaakt om later terug te kunnen lezen en alsnog proberen te begrijpen. Met de Eos camera die later die vakantie gestolen is, dus weg huiswerk.

Na het bezoekerscentrum kun je ook naar het huis dat Martin Borman heeft laten bouwen op de Kehlsteinberg om een nog witter voetje te halen bij Adolf Hitler. Er loopt een weg heen waar bussen rijden die speciaal zijn aangepast aan het steile klimmen en dalen. Halverwege is een plaats waar de vier bussen die bergop gaan de vier bergafgaande bussen kunnen passeren. Eenmaal boven gekomen ga je door een lange tunnel om via een wachtruimte een glimmende messing lift in te gaan en dan nog eens meer dan honderd meter omhoog. Een unicum voor die tijd! Als je dan helemaal boven bent zijn de vergezichten adembenemend en prachtig in beeld gebracht op de gestolen camera. Gelukkig heb ik er 1 van de telefoon:

Hier is het huis waar Hitler niets mee had en bijna nooit is geweest. Dit is ook de plek waar in de nadagen van de oorlog en de aansluitende bezetting de mensen van de Amerikaanse 101 airborne division, de Screaming Eagles gelegerd zijn geweest. De divisie die beschreven is in Band of Brothers en met DUKW amfibievoortuigen langs de Rijn naar het zuiden is getrokken toen onduidelijk was of Hitler vanuit het zuiden de oorlog zou proberen voort te zetten. Nu is The Eagles Nest of het Kehlsteinhaus een restaurant en een herinneringsplek waar gelukkig ook veel jonge mensen waren.

Na al deze overweldigende indrukken waren mijn lichaam en geest onrustig en moesten iets doen. Dat werd niet de busreis maar een wandeling naar beneden: iets van 700 meter in een kilometer of acht. Onderweg kwam ik de mooiste dingen tegen die de vele nare indrukken probeerden te compenseren: prachtige ruwe rotspartijen, bossen, de lieflijkste bloemen en vruchten (zelfs wilde aardbeitjes) en ook een grot met een flinke partij sneeuw er in. Alles uiteraard mooi gefotografeerd – wat zou ik dit graag aan anderen laten zien!

Tot mijn verbazing was er geen mens meer te bekennen na mijn wandeling: zelfs de restaurantjes zaten al potdicht en het Dyaantje stond helemaal alleen in het bos op me te wachten. Nu mocht ze me naar beneden brengen, ook weer stukken in de eerste versnelling bij 24% daling. Om een of andere reden komt er flinke rook uit de uitlaat bij afremmen op de motor en bij deze extreme hellingen leek het wel of hele berg in de hens stond. Heel eng maar alles functioneerde nog prima op de weg terug naar de camping. Net op tijd om weer broodjes met beleg te halen van de Aldi en tenslotte uitgeput in slaap te vallen.