6187Naar Kroatie: dag 10 = afblazen

posted by Aar on juli 28th, 2019

De ochtend van 28 juli hadden we behoorlijk de pest in. De nacht was brak en de tent was nat. Langzaam kwam het besef dat we een probleempje hadden:

• Zonder paspoort kom je niet-Schengenland Kroatië niet in.
• Een noodpaspoort zou even op zich laten wachten; we zouden hooguit vlak voor het einde van de wereldmeeting arriveren
• Dat zou op tijd zijn voor de Adriatic Raid – maar de auto had ook nog eens kuren
• Was er nog iets leuks te beleven zonder de meeting en wachtend op dat stomme papiertje?
• Waren we wel verzekerd zonder enige autopapieren, rijbewijs, etc.?
• Kunnen we nog zo lang alleen op de bankpas en -rekening van Jolande teren voor alle kosten?
• Was de zin er eigenlijk nog wel????

Nou… in de nattigheid van deze omgeving – wel de mooiste camping die ik ooit gezien heb! – besloten we de boel af te blazen. Buienradar liet zien dat er later die ochtend een periode met normale ipv plensregen zou zijn dus we bereidden het vertrek voor en toen het inderdaad iets minder hard regende propten we het overleden luchtbed in een container en alle andere spullen ergens in de Dyane en startten de auto.

Maar er gebeurde… niets. De startmotor draaide wel maar de motor sloeg meteen weer af. Na een telefoontje met een dyanespecialist en wat gerommel met contacten kwam het oude beestje in beweging en ging de route noordwaarts:

Onophoudelijk plensde de regen door en we hadden zo’n behoefte om even een droge weg te zien!

Er was grof geweld nodig om eventjes droog te kunnen rijden: de Karawankentunnel (met karakteristieke wachttijd):

Zo ging het nog een tijdje goed. Alleen het starten van de auto werd steeds moeilijker en ook tijdens het rijden hield de kar steeds meer in tot het gevaarlijk werd. Na een stop hield het helemaal op. Rommelen met de contacten hielp niet meer… Dus stond de auto nat te plenzen en zaten wij de ANWB te bellen…

Dat tankstation in Oostenrijk is het schrikbeeld van de vakantie geworden… Heel af en toe regende het even niet en kon ik een luchtje scheppen:

Uren en uren hebben we gewacht want de lokale hulpdienst was erg druk en stond ook nog eens vast in de monsterfile. Na lange tijd kwam het verlossende voertuig toch de afrit af:

Wat bleek het probleem: toch het contactslot. De monteur maakte een noodconstructie om met een stekkertje contact te maken en met een losse draad te starten, net zoals criminelen in de film doen. Inmiddels hadden we een hotel gebeld want in deze krankzinnige nattigheid een natte tent opzetten was zelfs mij te gortig. In het donker in een continue wolkbreuk de laatste 50 kilometer gereden op wegen die om de zoveel kilometer opgebroken waren. Heb ik zo’n hekel aan!. Hyperalert en doodop arriveerden we eindelijk in het dorpje en het hotel waar het personeel al lang naar huis was maar een heerlijk welkomstbriefje op ons lag te wachten:

En wat kan een kamer met echte bedden LEKKER zijn!

Doodop van alle water, vermoeidheid en emoties vielen we in een heerlijke diepe slaap, alleen licht onderbroken door een bijzonder carillon dat bij ieder kwartier ook het bijbehoren de uur liet horen.