31962CV Friends meeting Torun

posted by Aar on augustus 26th, 2015

Per acadiane naar Polen en terug.

Vorig jaar tijdens het Grenstreffen ben ik een beetje besmet geraakt met het Dyanevirus door mijn vroegere buurman Toon Kasbergen. Langzaamaan kreeg ik ook zin om zo’n leuk karretje op de kop te tikken en in een uiterste vlaag van zelfbeheersing… besloot ik eerst – weer samen met Toon – drie weken in zijn acadiane naar Torun en terug te reizen. Wat er geworden is van mijn dyanewens bewaar ik tot een volgende keer, nu eerst het avontuur van deze zomer.

We wilden een avontuurlijke vakantie, maar hebben wel een paar plaatsen in Duitsland uitgezocht die we graag wilden bezoeken. Met name de musea van Speyer en Sinsheim waren geweldig: alles wat je van techniek wil zien, van fiets tot concorde. En vele klassieke auto’s, waarvan ik de namen later in Polen niet mocht noemen (Citrofielen houden blijkbaar niet zo van andere merken?).

Via de Rijn (camping Loreleyblick is een aanrader!), en het snikhete zuiden van Duitsland kwamen we op camping Schloss Issigau. Hier kwamen we de eerste A-types tegen die ook op weg waren naar Polen: een Nederlands stel met een oranje Dyane en een Zwitsers stel met een blauwe 2CV, een prachtig zangerig accent en hun dochtertje Nadia die kennismaakte met mijn vriend Ulli de pluche groene krokodil.
Verder ging de reis in noordoostelijke richting, achteraf niet ver van waar een ander stukje klassieke techniek (een gepantserde stoomtrein uit 1945) onder een berg verstopt schijnt te zijn.

Het passeren van de grens was een bijzonder moment: nu waren we echt in oost Europa! De wegen waren redelijk goed en de rotondes (met grote borden over bijdragen uit een Europees fonds) waren zo ruim dat ze makkelijk in z’n drie te nemen waren. Mark had op Internet een geschikte camping gevonden in Znin, niet te ver van Torun en daarom een geschikte plek om te verzamelen en daar vandaan samen met andere Dyanevrienden het laatste stukje naar de grote bijeenkomst te rijden. Het bleek dat niet alleen Mark deze camping gevonden had, want behalve een stel Nederlandse Dyanes stonden er al vele eendachtigen, HY’s en andere mooie spullen uit allerlei landen. En er kwamen er steeds meer aangehobbeld. Een ouder stel dat al zo lang in Polen kwam dat ze zelfs de taal machtig waren kon honderduit hun boeiendste verhalen vertellen. Hun rust was wat jaren geleden ook al verstoord door een stel liefhebbers van iets, ik ben vergeten of het hondenfokkers, autoliefhebbers of andere exoten waren, maar ook die hebben dezelfde verhalen moeten horen.

En toen was de grote dag aangebroken dat iedereen z’n biezen pakte en richting Torun vertrok. Met een stoet Dyanes en HY-bussen togen we op weg. Dit keer was het oppassen geblazen met Poolse chauffeurs die slalommend onze colonne trachtten te passeren. Inschrijven in de moto-arena ging verrassend vlot en al heel snel konden we in de lange rij naar het terrein aansluiten.
De Polen hebben goed werk gedaan door een lekker groot terrein te kiezen tussen de moto-arena (voor het officiele gedeelte), een verhard deel voor catering en verkoop en aan de andere kant een vliegveld, waar je tegen een redelijk tarief een vlucht kon boeken om de bijeenkomst van boven te bekijken.

Iets minder goed was het aantal consumptiemuntjes: er waren teveel bezoekers, teveel muntjesverzamelaars of te weinig muntjesterugbrengers. Je stond zo lang in de rij dat je vanzelf dorst kreeg en de schaarse muntjes zo weer op raakten. Later in de week werden papieren muntjes bijgeprint, die hadden aanzienlijk minder verzamelwaarde.

En dan de auto’s waar het eigenlijk om ging en hun trotse eigenaren! De staat van onderhoud varieerde van absolute showconditie tot aan bedenkelijke niveaus maar bijna alles bleek rijwaardig. En rijden gebeurde dan ook: een van de meest kenmerkende dingen vond ik dat de hele dag en een aanzienlijk deel van de nacht eendmotortjes te horen waren van mensen die rondreden op het terrein. Sommige zoals de frietmobiel van Kris (een 2CV met een knots van een frietzak achterop) kwamen meerdere keren per dag voorbij. De echte kenners zoals Mark en Tycho wisten de bijzondere uitvoeringen feilloos te herkennen en dat vond ik erg leerzaam. Maar ook zij stonden af en toe te kijken bij iets bijzonders zoals een heuse bestelami. Een acaami dus of zo, een auto die Andre Citroen zelf niet bedacht heeft. Wel een uitzonderlijk knap stukje werk.

Mooi was ook het enthousiasme waarmee iedereen op zijn of haar eigen niveau met de techniek van de auto’s omging: van het meekijken met anderen tot even een motortje uit- en inbouwen. Alles kon en er waren momenten dat erg veel motorkappen open stonden. Of heten dat snavels?

Snavels, snuiters en poppenspelers waren er zeker: ik heb er enorm van genoten om samen met Boris Sparreboom een poppenspel te bedenken, te oefenen en op te voeren voor een zeer gemengd publiek in een uniek Citroen-decor.

We hebben enorm gemazzeld met het weer: het heeft nauwelijks geregend, het is niet te koud geweest (op een nacht na met sokken in de slaapzak…), niet te stormachtig op die grote vlakte en gelukkig ook niet te warm. Dat zou geen pretje geweest zijn… De fantastische wolkenluchten zijn me bijgebleven.

Overdag waren er diverse activiteiten, maar je kon ook naar de binnenstad tuffen. Torun is een prachtige Middeleeuwse stad die gelukkig goed door de oorlog heengekomen is.
Enkele supermarkten lagen op loopafstand; wij kozen ervoor om op de heenweg te lopen en op de terugweg een duim op te steken naar de onafgebroken voorbijkomende eendjes. Mooie mensen zijn het die eendliefhebbers: we hoefden nooit lang te wachten om mee te liften naar de camping, gebarend en pratend in allerlei talen over de unieke eigenschappen van alleen deze auto.

Veel sneller dan ik had verwacht was het evenement weer voorbij en stond de terugreis voor de deur. Door familieomstandigheden hebben wij gekozen voor een snelle route terug met redelijk veel kilometers per dag. Opvallend waren vooral de oneindige berken- en dennenbossen door west Polen, een gebied dat tot 1945 bij Duitsland hoorde. Regelmatig was er een akker en af en toe een dorpje. Er waren zo weinig bewoonde gebieden dat ik me afvroeg waarom die oorlog eigenlijk gevoerd is. De volgende gek die lebensraum nodig denkt te hebben moet je in een eend zetten en een paar dagen in dit gebied rondrijden. Dan bedenkt ie zich vast wel.

En toen waren we al snel weer thuis, het hoofd vol met herinneringen en de oren nog vol echoende tweecilindergeluiden. Ik heb groot respect gekregen voor dat stoere autootje en begrijp nu de onvoorwaardelijke liefde van de eigenaren. Twee dingen wil ik nog kwijt: eerst over de volgende bijeenkomst over twee jaren – helemaal in Portugal. Vlak na de reis van dit jaar leek het wat veel van het goede om zo ver te reizen… Maar na een paar weken begon er toch iets te kriebelen…
En ten tweede heb ik.. o nee dat zou ik voor een volgende keer bewaren…

En als bonus: een film, bestaande uit 2 delen: eerst een stukje 3x versnelde rondrit en daarna een time lapse van de uittocht naar de stad: