Een van de alleroudste en – ooit – belangrijkste kerken van van het Oost-Romeinse rijk is de Hagia Irene. Ze is gebouwd door Constantijn de Grote, waar de stad haar naam aan te danken heeft. Tijdens het amper voor te stellen Nika-oproer in de 6e eeuw is deze kerk (samen met de voorloper van de Hagia Sophia en talloze andere gebouwen) verwoest en later door een andere keizer weer opgebouwd.
Na de verovering van Constantinopel door de Ottomanen is er van alles met het gebouw gedaan, maar het werd nooit een moskee. Daarom is het nu een prachtig voorbeeld van pure vroege Orthodoxe bouwkunst. Je moet even door de rommelige muren en vogelpoepnetten heenkijken om de ware schoonheid te zien.
Toen het Topkapi paleis gebouwd werd kwam Hagia Irene binnen de muren van het paleis te liggen en ook nu nog heb je een toegangskaartje van het paleis nodig om binnen te komen. Plus een eigen kaartje maar gelukkig was onze museumkaart geldig. De enorme mensenmassa’s kijken naar deze kerk maar lopen er voorbij zodat het er heerlijk rustig kan zijn.
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en Pentax-M 85mm F2.0
De Yerebatan Sarnıcı is ook bekend als Yerabatan Cisterne of Basilica Cisterne. Het is het gewelf van een voormalige basilica die door de Byzantijnze keizer Justinianus is verbouwd tot een waterreservoir van bijna 10.000 vierkante meter en een inhoud van 80.000 kuub – voldoende om lange belegeringen van de stad te overleven. Er zijn 336 pilaren die het bovengelegen voormalige hippodroom ondersteunen.
Vele van de pilaren zijn elders in het grote Byzantijnse rijk weggehaald en daarom zie je heel wat verschillende soorten. Je moet wel goed kijken want het is er erg donker – de camera had er wel wat moeite mee…
Deze pilaar is altijd nat en lijkt voorzien van ogen. Daarom wordt het de huilende zuil genoemd, een herinnering aan de talloze slaven die zijn omgekomen tijdens de bouwTwee hoofden van Medusa zijn er te zien in verslagen toestand: deze is overdwars… en deze ondersteboven. Het is duidelijk dat ze verslagen is, maar niet door wie…
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en Pentax-M 85mm F2.0
De Aya Sofya of Hagia Sophia is een van de meest intrigerende bouwwerken. Ze oefent al jaren een enorme aantrekkingskracht op me uit en toen we ooit een dag in Istanbul waren… was ze gesloten.
Nu gingen we in de herkansing en het werd een ontmoeting die me nog lang zal heugen. Superlatieven schieten tekort bij zo’n bijzonder gebouw, met zo’n buitengewone historie en niet te vergeten de wonderbaarlijke wisselwerking met de mensen die het ontworpen en gebouwd hebben, gerepareerd, verbouwd, verloederd en weer opgebouwd. Dat allemaal is te voelen binnen. Vele vele eeuwen aan emotie zijn daar te voelen…
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en Pentax-M 85mm F2.0
we Op heel veel plekken in Turkije wordt gewerkt: aan de wegen, nieuwe bruggen en tunnels, de SultanAhmet Camii – en aan het archeologisch museum in İstanbul. Een soort van oud en nieuw dus maar daardoor hebben we een grote vleugel niet kunnen bezichtigen. Goeie smoes om nog eens een keer terug te gaan!
In ieder geval hebben we dit wel gezien:
Roofvogel op de hoek van een sarcofaag op het buitenterreinRoofdieren hebben altijd tot de verbeelding gesprokenUit de oudste tijden zijn veel mythische figuren te bewonderenHele vroege BirdmanEen “vergeten” Medusa die pas nadat een buitenlandse onderzoeker er aandacht aan schonk een waardige plek in het museum kreegDiverse foto’s van een marmeren sarcofaagOok is er een prachtige verzameling dierenmosaïkenUiteraard waren er veel leeuwen bijEn dan dit mythische beest – wat is het?En nog een – blijkbaar wel een dier dat in het bewustzijn en de fantasie van mensen bestond
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en Pentax-M 85mm F2.0
Mag ik in de eerste post van 2019 nog terugkijken? Tuurlijk. Zeker omdat de traditionele vuurwerkfoto’s ontbreken. Ondanks dat het donderde als nooit tevoren hadden we de behoefte om dit jaar met al z’n beslommeringen lekker weg te slapen. Lukte niet dus.
Als ik aan beslommeringen in 2018 denk dan is het de waterschade waardoor uiteindelijk het hele huis overhoop gehaald is en letterlijk gerenoveerd. Tijdens de droogfase met 3 bulderende droogmachines hadden we tijd voor allerlei klussen. En zelfs af en toe een foto:
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en Pentax-M 85mm F2.0
Al een aantal jaren is er een geweldige traditie in Den Haag aan het einde van het jaar: Carnivale. Dat is een oermix van circus en kermis met originele attracties uit de tijd dat zo’n rondreizend gezelschap de wereld van dorpelingen en stedelingen wijder maakten.
Het is enorm goed gelukt om die sfeer van vroeger vast te houden, zelfs in dit tijdperk waarin we alles al (denken te) weten. Magie is van alle tijden, waaghalzerij, krachtvertoon en erotiek ook. En zo zit je middenin die emoties te genieten!
Het was fijn om dit te ervaren met Jolande, Tiia en Mathijs – en diverse vrienden uit de worstelwereld want ook zij gaven acte de presence.
Bijzonder deze keer is dat we het steilewandrijden van Henny Kroeze voor het eerst en het laatst meemaakten…
De foto’s zijn gemaakt met de EOS M5 en 22mm lens.
Door alle perikelen in huis is de hele “feestmaand” nogal aan ons voorbij gegaan. Alleen het oudjaargeknal in de verte plaatst me een beetje in het hier en nu. Dan maar een foto van Carnavale 2018 met twee gekoppelde vragen.
Gisteravond een bijzonder jazzconcert meegemaakt in de kervanseray in Kuşadası. We hadden de aanplakbiljetten al gezien en waren best benieuwd. De buurvrouw attendeerde ons er ook op want een van de muzikanten (Evrim Demirel) is familie van haar.
Het concert was inderdaad heel jazzy, ver van de oppervlakkige uitvoeringen die we vaker tegenkomen. Buitengewoon goede muzikanten. En bijzonder om het in dit eeuwenoude gebouw te beleven!
In de Kuşadası AVM is een amfitheater waar we af en toe hebben rondgekeken, met name tijdens de bouw (waar zie je nog zoiets sinds de Romeinse tijd) en nu was het tijd voor de eerste echte voorstelling: een concert van Sertab Erener.
Het was fantastisch: twee opstellingen op het podium: een compacte huiskamersetting waar akoestisch gespeeld werd en een ruimte voor beweeglijke, snellere muziek.
Do foto’s zijn gemaakt met de Eos M en 22mm vaste lens (de spullen werden bijna in beslag genomen tijdens de controle…)
