Vandaag toerden Ellen, de Dyane en ik naar Horssen, waar een prachtige toerrit door het rivierenland startte. In een Mehari werkplaats schreven we ons in en dronken een bakkie. Buiten was het een waar genoegen om zoveel prachtige, gewone en ongewone klassiekers te bewonderen.
Vervolgens gingen we op pad en genoten volop van landschap en natuur, opgeleukt door kleurige oude autootjes. Een enorme onweershoosbui stelde de waterdichtheid – ahum – van de Dyane op de proef… Proef geslaagd!
De lijst met voorinschrijvers, waaronder ons karretje!
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M en 18-55 lens.
Google sleutelt al een tijdje aan Android P en geeft een aantal mensen de kans om te proeven aan vernieuwingen. Valt er nog wat te vernieuwen aan smartphones dan? Ja – en hoewel het bij alle fabrikanten meestal om kleine of vergezochte zaken gaat viel me dit onderdeel op in de review van Tweakers over maatregelen tegen digitale verslaving – of, met het glas half vol – voor digital wellbeing:
Lees het hele artikel op Tweakers
Van wolken raak ik altijd een beetje in de wolken:
Marken is een voormalig eiland aan de voormalige Zuiderzee. Nu is het een schiereiland aan de Gouwzee, maar het oogt nog steeds heel authentiek met mooie oude huisjes bij de haven.
Afgelopen zondag ben ik er met Ellen in de Dyane heen gereden – langs kleine weggetjes waar ook al veel te zien en te beleven was. Een heerlijke zonnige, gezonde dag!
De bamboe is weg! Na enkele jaren tussen volop genieten van het mooie groen en de prachtige stengels versus de schade aan het terras, de andere planten en wat het spul precies uit mag vreten aan de andere kant van de schutting is de beslissing gevallen…
Hier is een artikeltje over de mooie details van de plant.
Het leek me leuk om iets anders hoogs terug te planten. Wat groeit snel flink de hoogte in en kan goed groeien op grond die door de bamboe is uitgemolken: bonen. Stokbonen. Pronkbonen! Het werd het ras Ladi Di want die krijgt schitterende rode bloemen als alles goed gaat.
Welke stokken gebruik je voor stokbonen: het liefst bamboe – en laten we die nou net hebben. Drie opgaande stokken zijn zelfs nog voorzien van wortels dus die zijn superstevig verankerd.
Volgens de overlevering heeft Maria, moeder van Jezus, de laatste fase van haar leven doorgebracht bij Efese. De apostel Johannes heeft haar meegenomen naar dit relatief veilige gebied waar zij een teruggetrokken bestaan leidde.
Johannes ondertussen predikte verder in deze buurt en richtte een klein basiliekje op.
Maria schijnt erg de behoefte te hebben gehad om terug te keren naar Jeruzalem en is daar daadwerkelijk heengereisd om te ontdekken dat ze ook daar haar rust niet kon vinden. Daarop is ze weer naar Efese teruggereisd waar ze later ook is overleden.
Door de eeuwen heen is veel gezocht naar haar huisje in dit uitgestrekte bergachtige gebied. Tot eind 19e eeuw een Duitse non een visioen kreeg van de locatie. Een non, die Duitsland nog nooit verlaten had maar een ongelooflijk scherp beeld schetste van het huisje en de omgeving. Men ging op zoek en vond de locatie exact volgens de details uit het visioen en daarmee bleven blijkbaar weinig twijfels over omtrent de juistheid.
Inmiddels zijn het huisje, de toegangsweg en de omgeving een buitengewoon stukje aarde voor talloze pelgrims en andere geinteresseerden. Grote delen van het jaar zijn er zoveel bedevaartgangers dat je weinig te zien krijgt maar nu was het rustig – met snelgeteld maar enkele honderden bezoekers uit zeker 8 landen en 3 continenten.
Want de mythe blijft in stand; enkele jaren geleden nog heeft een onzichtbare hand het huisje beschermd tegen een aanstormende bosbrand.
Er is een faciliteit om je wensen aan Maria duidelijk te maken: een muur waar briefjes, berichtjes, notities, hergebruikte toegangskaartjes, etiketten, linten, visitekaartjes, boarding passen, kassabonnen en stukjes reclamefolder of krant voorzien van teksten de hulp van de beroemde moeder inroepen.
Of het werkt? Als zoveel mensen er in geloven dan zal het toch wel? Ik weet niet of zoveel genezingen hebben plaatsgevonden of dat dat ene meisje in de Covergirl gestaan heeft. Maar Fenerbahçe is wel kampioen geworden!
En Johannes? Hij is een van de weinige apostelen die een natuurlijke dood gestorven is en zijn kerkje is uitgegroeid tot de grootste basiliek van de oudheid. Zie voor meer info en foto’s van de indrukwekkende restanten elders in dit blog.
Spil milli parkı is het nationaal park in de bergen ten zuiden van de stad Manisa. In de stad zie je aan een kant altijd de hoge bergen – nu keken we vanuit de bergen neer op de stad.
Hoe hard de routeplanner ook zeurde dat het sneller is om de bergen te omzeilen, wij moesten en zouden er dwars doorheen. Hollander op vakantie…
De eerste stop was bij een theehuis en monument ter ere van de “Tarzan van Manisa”. Deze ethnische Turk Ahmet Bedevi uit het hedendaagse Bagdad heeft meegevochten in de onafhankelijkheidsstrijd en is zich na afloop helemaal gaan richten op het herstel van de verwoeste en platgebrande natuur. In die tijd (vanaf de jaren ’20) was dat letterlijk pionieren met een schopje. Maar hij kreeg het wel voor elkaar om de stad weer groen en hele bergen weer beplant te krijgen. Ongelooflijk wat een persoon voor elkaar kan krijgen. Hij ging er zo in op dat zijn werkkloffie verruild werd voor praktischer korte kleding waardoor hij liefkozend “Tarzan” genoemd werd. Ieder jaar nog wordt in Manisa een natuurdag aan hem gewijd. Deze film wil ik zeker eens zien!
De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en 18-200mm lens.
Het was een behoorlijke wandeling door de buitenwijken van de stad naar het hoogstgelegen deel dat verderop naadloos overgaat in het Spil nationaal park. Hier is een centrum waar in vroeger jaren de Mevlana werd beoefend en onderwezen. Dat is een stroming binnen de Islam en dit gebouw en haar vroegere bewoners kun je goed vergelijken met kloosters zoals in Europa.
Kenmerkend binnen de Mevlana zijn de hoofddeksels die functies uitdrukken, de bijzondere meditatiemuziek en de draaiende dans op de linkervoet.
Nu is het een museum waar het vroegere dagelijkse leven te zien en te horen is.
De foto’s zijn met de Eos M5 en 11-22mm lens gemaakt op hogere iso-gevoeligheid.
Deze moskee is een van de oudste bouwwerken van de stad (als je de objecten tot en met de Romeinse tijd niet meerekent). Het centrale deel was helaas gesloten, maar de wijze waarin het gebouw uit 1366 in de omgeving past is eigenlijk al bijzonder genoeg:
De Ulu moskee zie je iets links van het midden
Wat verder uitgezoomd heb je een mooi beeld over de stad. Ondertussen waren we een behoorlijk eind de berg opgeklommen
Zeg restauratiemensen, die kruisen lijken wel rechtop, maar de Griekse teksten staan ondersteboven
En dan gaat er een wereld open
Een groep kinderen die zeer geinteresseerd waren in een paar toeristen. Die komen hier niet veel voor in het wild…
Een Turkse tortel. Natuurlijk
Deze tor steekt zijn zeer gevoelige reukorganen boven een forse Romeinse kei ui
Wellicht dat hij al wat opgevangen heeft van deze kant
Zo fraai kan een afvalputje worden
O o o wat voelt het onwennig om te trouwen…
Is dit nou een echte pijp of zit het eindstuk gewoon op een steen geplakt???
Deze eenzame putter hield het overzicht
De Ulu moskee zie je iets links van het midden
Wat verder uitgezoomd heb je een mooi beeld over de stad. Ondertussen waren we een behoorlijk eind de berg opgeklommen