Na de hopeloos mislukte vakantie naar Kroatië heb ik zelfs enige tijd getwijfeld of het hebben van 2CV vakanties eigenlijk wel leuk genoeg is…
Nou zeker wel merkte ik tijdens het grenstreffen. Dat was ouderwets gezellig, lekker kleinschalig en er ging helemaal niets mis!
Bijzondere ervaring later op de avond: een hele vuilniszak voor oude gedragen klompen ging het vuur in!
Dat onze Buum fotogeniek is wisten we wel maar toch weet die rakker ons steeds te verrassen…
Buum verlegd ook alle grenzen op het gebied van luierrelaxte dingen doen:
De foto’s zijn gemaakt met de Oneplus 6
Een Nederlandse titel van deze blog maar er speelt een Engelstalig liedje van Mike Oldfield door mijn hoofd…
De schaduwen zijn van de transparante stickers op onze voorruit en allerlei planten daarvoor en daarachter. Het contrast van deze telefooncamerafoto is opgehaald in Darktable.
Ik vraag me nog steeds af waarom de hangende bloempot twee keer in beeld is; zou er behalve direct zonlicht ook nog iets reflecterends zijn geweest?
Door de voortijdig afgebroken vakantie hadden we tijd voor dingen die we al tijden hebben uitgesteld. Zoals foto’s van diverse decennia in het verleden uitzoeken. En objecten die ook in die fotodozen zaten, zoals deze:
Deze dag waren wij redelijk snel uit de veren, maar onze groene vriend Uli was nog total loss… Misschien heeft hij de hele nacht het knakworstenlied liggen oefenen?
Van Uli hebben we verder totaal geen last gehad, zelfs het fricadellenlied hebben we niet gehoord. Lekker regelmatig gestopt om de Dyane en onszelf bij te tanken:
Aan het einde van de dag arriveerden we bij een mooie camping. Althans, dat dachten we. Bij nader inzien zagen de huisjes in de omgeving er redelijk uit maar was de camping een beetje vreemd. Het hek moest speciaal voor ons opengemaakt worden, we moesten een sleutel huren en de auto buiten zetten en konden de tent op een soort gazonnetje kwijt.
Maar het meer was (afgezien van de vele bordjes waar je vooral niet mocht komen) prachtig mooi en lekker van temperatuur. Heerlijk gezwommen!
Van zwemmen krijg je honger en omdat het hier wat unheimisch voelde hebben we zelf gekokkereld in plaats van het terrein te verlaten.
Leuk van de komst van Jolande was dat ik ook eens op de foto verscheen. De foto’s die ik maakte… verdwenen samen met de camera 🙁
Die avond heb ik fijn gepraat met een andere liefhebber van klassieke auto’s die o.a. een naoorlogse Kübelwagen had. De nacht hebben we aanvankelijk niet zo lekker geslapen wegens ontieglijke herrie van een nabijgelegen cafe/restaurant/disco. Onderstaande foto met prijsvraag heb ik begin van de avond op Facebook gezet:
Het lijkt of de GPS logger er aan het einde geen zin meer in had:
Na een enigszins onrustige nacht met flarden gedachten werd ik met enige spierpijn van de lange wandeling wakker. Ontbijtje, tent afbreken en de auto inpakken voor weer een lange dagroute: naar Wenen!
Ik was graag naar een plekje ten zuid-oosten van Wenen gereden, dichter bij het vliegveld en in de bossen waar de kaysers gejaagd hebben maar daar waren geen campings. In de stad was er wel een maar veel recensenten werden daar klaarblijkelijk horendol van het verkeer. En zo kwam ik op een prachtig plekje in het Wienerwald terecht:
Ook weer hartstikke warm en daarom een tentdeur maar weer als zonneschermpje gebruikt:
Camping Wienerwald heeft een paar goede dingen te koop bij de receptie: diepvriespizza’s die ter plekke de oven in gaan en bier. Wat een lekker bier! Of was ik te hongerig en dorstig van de lange rit???
De dag er op zou ik Jolande weer zien – op het vliegveld van Wenen. Het was best nog een lange rit en de wegen rond de stad waren al aardig vol maar alles ging goed. Tot het moment van landen was er tijd om de luchthaven te verkennen. De raarste types kwam je hier tegen:
Het leukste type was gelukkig goed geland en het was zo fijn om elkaar weer te zien en samen verder de vakantie te gaan beleven! De Dyane stond pal voor de uitgang van de vlieghaven al te trappelen van ongeduld:
Na een goede nacht slaap was het meteen kneiterwarm deze ochtend. Zelfs voor het ontbijt ben ik maar even in de schaduw van de kathedraal gaan zitten:
Het was toch nog een flink eindje rijden naar de Obersalzberg. Wel een mooie route met de Alpen aan een kant en regelmatig een mooi vergezicht en water aan de andere. Het dorpje Berchtesgaden barstte van de toeristen en ineens was duidelijk waarom ik hier geen kampeerplek heb kunnen vinden. Na het dorpje zelf moest het Dyaantje pas echt aan de bak: het is steil naar de Obersalzberg. Een paar stukjes in de 3e versnelling, vrij veel in de 2e en behoorlijk veel in de eerste!
Aangekomen bij de Dokumentation Obersalzberg bleek het al erg druk en ik heb de Dyane maar ergens in het bos geparkeerd bij auto’s van wandelaars. Dat werd ik later die dag zelf ook.
Het herinnerings- en documentatiecentrum is goed opgezet en weet precies de verbazing op te roepen wat er hier en verderop in het Derde rijk gebeurd is, hoe mensen dachten en handelden en naar hun tijd en de toekomst keken. Zelfs als je al veel weet van de nazitijd val je van de ene verbijstering in de andere. Van die momenten dat je onmogelijk trots kan zijn om tot de menselijke soort te behoren. Dit zit blijkbaar in ons allemaal… Van een aantal dingen heb ik een foto gemaakt om later terug te kunnen lezen en alsnog proberen te begrijpen. Met de Eos camera die later die vakantie gestolen is, dus weg huiswerk.
Na het bezoekerscentrum kun je ook naar het huis dat Martin Borman heeft laten bouwen op de Kehlsteinberg om een nog witter voetje te halen bij Adolf Hitler. Er loopt een weg heen waar bussen rijden die speciaal zijn aangepast aan het steile klimmen en dalen. Halverwege is een plaats waar de vier bussen die bergop gaan de vier bergafgaande bussen kunnen passeren. Eenmaal boven gekomen ga je door een lange tunnel om via een wachtruimte een glimmende messing lift in te gaan en dan nog eens meer dan honderd meter omhoog. Een unicum voor die tijd! Als je dan helemaal boven bent zijn de vergezichten adembenemend en prachtig in beeld gebracht op de gestolen camera. Gelukkig heb ik er 1 van de telefoon:
Hier is het huis waar Hitler niets mee had en bijna nooit is geweest. Dit is ook de plek waar in de nadagen van de oorlog en de aansluitende bezetting de mensen van de Amerikaanse 101 airborne division, de Screaming Eagles gelegerd zijn geweest. De divisie die beschreven is in Band of Brothers en met DUKW amfibievoortuigen langs de Rijn naar het zuiden is getrokken toen onduidelijk was of Hitler vanuit het zuiden de oorlog zou proberen voort te zetten. Nu is The Eagles Nest of het Kehlsteinhaus een restaurant en een herinneringsplek waar gelukkig ook veel jonge mensen waren.
Na al deze overweldigende indrukken waren mijn lichaam en geest onrustig en moesten iets doen. Dat werd niet de busreis maar een wandeling naar beneden: iets van 700 meter in een kilometer of acht. Onderweg kwam ik de mooiste dingen tegen die de vele nare indrukken probeerden te compenseren: prachtige ruwe rotspartijen, bossen, de lieflijkste bloemen en vruchten (zelfs wilde aardbeitjes) en ook een grot met een flinke partij sneeuw er in. Alles uiteraard mooi gefotografeerd – wat zou ik dit graag aan anderen laten zien!
Tot mijn verbazing was er geen mens meer te bekennen na mijn wandeling: zelfs de restaurantjes zaten al potdicht en het Dyaantje stond helemaal alleen in het bos op me te wachten. Nu mocht ze me naar beneden brengen, ook weer stukken in de eerste versnelling bij 24% daling. Om een of andere reden komt er flinke rook uit de uitlaat bij afremmen op de motor en bij deze extreme hellingen leek het wel of hele berg in de hens stond. Heel eng maar alles functioneerde nog prima op de weg terug naar de camping. Net op tijd om weer broodjes met beleg te halen van de Aldi en tenslotte uitgeput in slaap te vallen.
En zo gebeurde het dat ik eigenlijk heel ontspannen de tent afbrak en de Dyane weer volpakte. Eigenlijk wel prettig om me niet opgejaagd te voelen en gewoon de tijd te nemen. Ging lekker!
Met een gemengd gevoel namen we afscheid en stuurde ik de oude auto van de camping af. Op naar de Alpen! Een flinke dag rijden werd het – 339 km… en geleidelijk veranderde het landschap: meer en langere bruggen op de snelweg en uiteindelijk kwamen in de verte imposante bergen in beeld.
Een nadeel van zulke lange afstanden moeten rijden is dat er bijna geen tijd is om onderweg te stoppen voor dingen die ik eigenlijk zou willen zien. Bijvoorbeeld het voormalige concentratiekamp Dachau bij München dat een belangrijke rol gespeeld heeft toen de nazi’s nog dachten iedereen te kunnen opsluiten zonder direct tot vernietiging over te gaan. Daar werd een ongelooflijke classificatie van gevangenen uitgewerkt, daar werden barakken ontworpen die door gevangenen zelf gebouwd konden worden en daar werd geëxperimenteerd met hoever bewakers konden en mochten gaan. Ik wist ook dat voor de volgende dag de Obersalzberg op het programma stond dus dat portie ellende zou nog wel komen. Dus maar doorgereden.
Onderweg heb ik geprobeerd een goede camping te vinden bij Berchtesgaden maar werkelijk alles was vol… En ook langs de diverse grote meren in de buurt… Zo werd het tenslotte deze prachtige plek in Ruhpolding:
De kampeerplek was inclusief een ticket om in het dorp te mogen parkeren en de Aldi had heerlijke broodjes met beleg. Geen zin om na die lange dag nog uitgebreid te koken…
Zo viel de avond na deze dag met prachtig weer en zovele indrukken!
De nacht was heel bijzonder en eigenlijk met veel te weinig slaapuren. Ik heb enorm genoten van het Rockpalast Loreley evenement aan de overkant van de Rijn. Om 0:00 was dat afgelopen. Voor de taloze treinen aan beide kanten van de rivier is het nooit afgelopen. Ook niet voor het zware wegverkeer. Vervolgens kwamen er hysterische ouderen voorbijzwalken en tenslotte schrok ik wakker van de aanwezigheid van iets in de tent. Iets?
Een egel dacht ik. Maar die was niet te zien. Toen bleek dat er hardop geritseld werd onder het grondzeil. Ik werd nog een paar keer gewekt toen mijn gast een beker omgooide en aan plastic zakjes stond te ritselen… Altijd pret in die grote tent.
De eerste tientallen kilometers voerden verder langs de Rijn en mooie stadjes met fascinerende oude gebouwen van ruïnes tot imposante burchten zoals Rheinstein. Er zijn ooit nogal wat hertogen, graven en baronnen geweest met stoere stenen optrekjes. Het zo superleuk zijn om eens een vakantie houden langs de rivier en al die prachtige plekken te bezoeken. Maar vandaag stond Ellwangen als einddoel in de routeplanners.
We wilden flink wat meters maken vandaag en zo deden we een stuk snelweg. En zo gebeurde het dat een wolkbreuk zich leegbrak in mijn open autootje. Geen kans om het dak dicht te gooien want er was net even geen afrit en stoppen op de vluchtstrook was levensgevaarlijk met zo weinig zicht dus er kwamen emmers met water binnen. Later op de camping ben ik nog uren bezig geweest om de auto volledig leeg en weer droog te maken. De slaapzak die over het hele bagagegedeelte lag heeft me deels gered: plassen ter grootte van kopjes water bleven daar gewoon op staan en konden zo worden afgegoten.
Uiteindelijk kreeg ik alles weer droog en had Ulli er ook weer zin in:
Ik vond het wel jammer dat de reisgenoten niet aanboden even met iets te helpen. Of open te staan voor samen koken: ze begonnen ieder voor zich een potje eten te maken terwijl ik nog tijden met de gevolgen van de nattigheid bezig was. Maar ach zo kon ik wel mijn kooktoestel uitlenen aan een jong stel die zonder zo’n ding op reis waren gegaan.
Tenslotte werd duidelijk dat de reisgenoten geen zin hadden om de extra kilometers te maken om Jolande donderdag op te halen in Wenen zoals we afgesproken hadden. Daarmee scheidden zich de wegen en zou ik alleen verder moeten. Ook goed, maar niet wat ik me van het samengaan had voorgesteld.
En dan de GPS gegevens – let op hoe we ook hoogtemeters gemaakt hebben:
Vandaag was een pittig dagje met veel rotondegedraai en routeplanneravonturen. De planners van Toon en Roel zijn het behoorlijk met elkaar eens, maar mevrouw google bij mij had een sterke eigen mening: als de anderen een klein uur rijden over binnenwegen voorspelden dan dacht goocheme google daar minstens anderhalf uur over te doen. Een groot stuk heb ik voorop gereden en de planner stuurde ons over de schitterendste haarspeldbochtweggetjes: heel veel in de derde versnelling, soms ook in twee.
Maar… het schoot niet erg op en ondanks het open dak werd het erg warm! Voor het laatste stuk zou gemiddeld 40 km/u gereden worden dus mocht iemand anders de kop weer overnemen. Vermoedelijk heeft google de grotere binnenwegen voor snelwegen aangezien en heeft ze voor ons gemeden…
We zijn tijdens een tussenstop de Franse vlag tegengekomen:
Het was wel een schitterende route vandaag, heerlijk door de Eifel waar ik zo van hou. Ook reden we door Koblenz waar zoveel prettige herinneringen liggen. De rest van de route was parallel aan de Rijn met schitterende vergezichten en fascinerende kastelen en burchten op bergen en heuvels.
We arriveerden uiteindelijk op camping Loreleiblick, thuishaven van mijn tenthamer – aangeschaft toen ik bij een vorig bezoek de haringen niet de kleigrond ingebeukt kreeg met blote handen.
Het voelde een beetje als thuiskomen, genietend van de vele schepen die omzichtig die grote stenen puist en z’n stromingen vermeden.
De wind kwam van 2 kanten en dat was een partij dramatisch met opzetten van de kampeerkathedraal. Ik heb dingen geroepen die niet netjes waren…
Maar… aan het einde van de opzetellende kwam het besef hoe het eenvoudiger kan – zelfs met enige wind. Later bleek dat die afwijking van de opzetprocedure veel tijd en gedoe bespaarde – daar heb ik verder gedurende de trip nog veel plezier van gehad!
En dan weer de reis via verzamelde GPS informatie; het lijkt of de GPS aan het einde van de route heeft uitgestaan :(: