Spil milli parkı is het nationaal park in de bergen ten zuiden van de stad Manisa. In de stad zie je aan een kant altijd de hoge bergen – nu keken we vanuit de bergen neer op de stad.
Hoe hard de routeplanner ook zeurde dat het sneller is om de bergen te omzeilen, wij moesten en zouden er dwars doorheen. Hollander op vakantie…

De eerste stop was bij een theehuis en monument ter ere van de “Tarzan van Manisa”. Deze ethnische Turk Ahmet Bedevi uit het hedendaagse Bagdad heeft meegevochten in de onafhankelijkheidsstrijd en is zich na afloop helemaal gaan richten op het herstel van de verwoeste en platgebrande natuur. In die tijd (vanaf de jaren ’20) was dat letterlijk pionieren met een schopje. Maar hij kreeg het wel voor elkaar om de stad weer groen en hele bergen weer beplant te krijgen. Ongelooflijk wat een persoon voor elkaar kan krijgen. Hij ging er zo in op dat zijn werkkloffie verruild werd voor praktischer korte kleding waardoor hij liefkozend “Tarzan” genoemd werd. Ieder jaar nog wordt in Manisa een natuurdag aan hem gewijd. Deze film wil ik zeker eens zien!

De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en 18-200mm lens.

Het was een behoorlijke wandeling door de buitenwijken van de stad naar het hoogstgelegen deel dat verderop naadloos overgaat in het Spil nationaal park. Hier is een centrum waar in vroeger jaren de Mevlana werd beoefend en onderwezen. Dat is een stroming binnen de Islam en dit gebouw en haar vroegere bewoners kun je goed vergelijken met kloosters zoals in Europa.

Kenmerkend binnen de Mevlana zijn de hoofddeksels die functies uitdrukken, de bijzondere meditatiemuziek en de draaiende dans op de linkervoet.
Nu is het een museum waar het vroegere dagelijkse leven te zien en te horen is.

De foto’s zijn met de Eos M5 en 11-22mm lens gemaakt op hogere iso-gevoeligheid.

Deze moskee is een van de oudste bouwwerken van de stad (als je de objecten tot en met de Romeinse tijd niet meerekent). Het centrale deel was helaas gesloten, maar de wijze waarin het gebouw uit 1366 in de omgeving past is eigenlijk al bijzonder genoeg:

De Ulu moskee zie je iets links van het midden

Wat verder uitgezoomd heb je een mooi beeld over de stad. Ondertussen waren we een behoorlijk eind de berg opgeklommen

Dit is eigenlijk een dubbelmuseum: het archeologisch deel echter was gesloten wegens een renovatie. Het etnografisch deel echter was alleen al zeer bijzonder. Vanuit een buitengedeelte is de indrukwekkende Muradiye moskee te zien.
Een eenvoudig maar erg indrukwekkend object in het museum is de versteende afdruk van een voet van een Neanderthaler.

Een blik op het gesloten gedeelte van het museum

De Sultan camii is heel anders dan de Muradiye moskee die we gisteren hebben bekeken. De buitenkant belooft heel veel en is ook prachtig, maar van binnen is ze veel soberder. En dan het kleurverschil binnen: gisteren blauw, vandaag rood!

De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en 11-22mm lens.

Vandaag is onze vakantie in de vakantie gestart met de reis naar Manisa. We vonden het fantastische hotel Giritligil, aten in de schitterende Taş fabrika en verkenden het oude deel van de stad.
Een van de gebouwen die we de eerste dag al bekeken is de Muradiye moskee: een oud, kleurig en prachtig gebouw:

De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en de geliefde 11-22mm lens.

In Kuşadası wordt hard gewerkt aan de straten: klinkers worden vervangen en asfalt ook. Zelfs op zondag wordt gewerkt, maar even na vieren werd het zware materieel toch geparkeerd:

De foto’s zijn gemaakt met de Eos M5 en 11-22 lens.

Emotioneel, maar nooit te dramatisch ervaren we zonsondergangen vanaf ons terras in Kuşadası. Want morgen verrast de levensbol ons ongetwijfeld weer met iets moois!

De vergezichten, vormen en kleuren vanaf ons dakterras in Kuşadası blijven altijd fascineren. Hier zijn weer een paar juweeltjes:

De foto’s zijn gemaakt met de Canon M5 en Tamron 18-200. Kleurpalet, verzadiging en contrast zijn hier en daar aangepast met Darktable. De “tone curve” module kwam goed van pas!